خانه که میدانِ جنگ نیست
سلام به همه شما عزیزان نادیده.
یکی از موضوعاتی که در سال کنکور شاید بیش از هر زمان دیگری و هر موضوع دیگری ذهن رفقای کنکوری ما را به خودش درگیر می‌کند، همین بحث افزایش تنش‌ها و عصبیّت در محیط ارتباطی دانش‌آموزان است؛ که این محیط اولاً از خانواده و پس از آن از معلّمین و مشاورین تشکیل شده است. خب، دلیل اصلی این موضوع اضطراب کنکور است که باعث فشار عصبی مضاعف روی دانش‌آموزان شده و علاوه بر شخص دانش‌آموز، خانواده ها را هم تحت‌الشعاع قرار می‌دهد و مقداری از انرژی کنکوری‌ها را می گیرد و درگیری ذهنی آن باعث افت تمرکز و انگیزه تعدادی از داوطلبان کنکور می‌شود. نکته‌ای که امروز می‌خواهم در مورد آن صحبت کنم، درک این موضوع ابتدا در شخص دانش‌آموز و سپس در بین اعضای خانواده است که شرکت در کنکور یک کار تیمی و نه انفرادی است و تا زمانی که در بین اعضای این تیم رفاقت، صداقت و درک متقابل وجود نداشته باشد عملاً نتیجه امیدوارکنندهای کسب نخواهد شد.
توصیه من به عزیزان کنکوری این است که اول و دوم و سوم با خودتان و سپس با پدر و مادر و مشاورتان صادق باشید و هر حرفی که هست را با آنها مطرح کنید و از کمکشان استفاده کنید. بله؛ من هم می‌دانم جلوی غرور جوانی ایستادن و دست یاری برای کمک دراز کردن در سنّ و سال من و شما کمی سخت است اما مطمئن باشید که ارزش‌‌اش را دارد.
والدین عزیز و گرانقدر هم بی‌زحمت تا روز کنکور دوز مهربانی و صمیمیت را بالاتر ببرید. مسیر کنکور به خودیِ خود و به اندازه کافی دشواریهای خاص خودش را دارد که خدای نکرده اگر قرار بر ناراحتی در خانه هم باشد احتمال موفقیت فرندانتان کاهش می‌یابد.
پس به قول کوچکترها: با هم دوس باشین لطفاً.