ستاره‌های دوردست

پریسا فتاح‌پور آزاد

معلم با نور خود بر ساختمان آموزش چراغ معرفت می‌آویزد و با شعله‌ی جان و دل خود به آن روشنایی می‌بخشد. او دانش‌آموزان را با بهترین کلمات به سوی نور می‌خواند و مسئولیت را چون کوزه‌ی آبی بر دوش گرفته است و به آبیاری شقایق‌ها می‌رود. او باغبانی است که برگ برگ کاشته‌هایش را بوسه می‌زند.

معلم دریایی است که سکوت و خروش او مفهومی از عشق است. او آسمان بی‌کرانه‌ای است که ستاره‌های دور از دسترس شب‌های ما را روشن می‌کند.

معلم عزیز! از تو به خاطر این همه فداکاری و دلسوزی سپاس‌گزارم. روزت مبارک.