از آلبرت اینشتین نقل شده است: «اگر می‌خواهید زندگی شادی داشته باشید، زندگی خود را به یک هدف گره بزنید، نه آدم‌ها و چیزها.» این بااهمیت‌ترین معنایی است که از آزمون‌های برنامه‌ای به ذهن متبادر می‌شود. در این آزمون‌ها هدفْ کسب رتبه و تراز نیست. رتبه و تراز در کنکور یا امتحانات نهایی، اهمیت قطعی و تعیین‌کننده دارد؛ اما در آزمون‌های برنامه‌ای، هدف اصلی، بازخوردی است که دریافت می‌کنید. بازخوردی که محدود و منحصر به خود دانش‌آموز است که هر بار از نو کشف می‌شود. آیینه‌ای است که هر دانش‌آموز تنها خود یا من واقعی خود را در آن می‌بیند. این خود البته که ایستا نیست. نقاط قوت و نقاط ضعف نیز متغیر است. مثلاً نقطه‌ضعف امروز چه‌بسا فردا به نقطه‌قوت مبدل شود. از‌این‌روست که مهم‌ترین موضوع در آزمون‌های برنامه‌ای، پیوستگی و استمرار است. حضور فعال یعنی حضور بدون یک جلسه غیبت در این عرصه، اهمیت کلیدی دارد؛ زیرا در این کارزار، خودتان را هر بار از نو آغاز می‌کنید. کنکور به مثابه‌ی امتحان، نوعی پایان است؛ به همین علت در کنکور، رتبه و تراز اهمیت و ارزش حیاتی دارد؛ در حالی که در آزمون‌های برنامه‌ای، اهمیت ثانوی دارد.
بازخوردْ نقاط قوت شما را به شما نشان می‌دهد و این مهم‌ترین چیزی است که باید دانست.