شعر پارسی / خرمن گل

خرمنی گل ولی به قامت سرو                                  شسته‌رویی ولی به خون تذرو

لب چو برگ گلی که تَر باشد                                  برگ آن گل پُر از شکر باشد

رخ به‌خوبی ز ماه دلکش‌تر                                      لب به شیرینی از شکر خوش‌تر

قدی افراخته چو سرو به باغ                                   رویی افروخته چو شمع چراغ

شب ز خالش سواد یافته بود                                   مه ز تابندگیش تافته بود

این ابیات زیبا را نظامی گنجوی در وصف یکی از پرسوناژ‌های داستان هفت‌پیکر سروده است. نظامی شاعر ستایشگر زیبایی‌هاست. همه چیز از نظر او دوست‌داشتنی و زیباست مانند این غزل دل‌انگیز که خبر از آمدن بهار می‌دهد:

بیا باغبان خرمی ساز کن، گل آمد در باغ را باز کن.

نظامی گنجوی در استان گنجه‌ در آذربایجان به دنیا آمد و در عصر سلجوقی زندگی می‌کرد.