به سراغ پدر و مادر امین قنبری، رتبه‌ی 10 تجربی منطقه‌ی 2 از بابل رفتیم. تا با وضعیت امین در خانه و همراهی اولیایش با او آشنا شویم.
آقای قنبری! آیا فرزند دیگری هم دارید که عضو کانون باشد؟
پدر: پسر بزرگم هم عضو کانون بود و در حال حاضر دانشجوی مهندسی برق است.
شما چه کار کردید که هر دو فرزندتان به این موفقیت رسیدند؟
پدر: ما فقط سعی کردیم از تلاش فرزندانمان حمایت کنیم. کار اصلی را خودشان کردند.
مادر: من سعی کردم در سال کنکور کم‌تر از خانه بیرون بروم و در کنار امین باشم. سعی کردیم مهمانی‌ها را کم کنیم. استفاده از فضاهای مجازی و تماشای تلویزیون را هم به حداقل رساندیم.
در سال‌هایی که در آزمون‌ها شرکت می‌کرد چگونه او را همراهی می‌کردید؟
پدر: روز آزمون با او بیدار می‌شدیم و بعد از آمدنش منتظر نتیجهاش می‌شدیم. وقتی نتیجهاش اعلام می‌شد آن را با نتایج گذشته‌اش مقایسه می‌کردیم اما سعی ما بر این بود که تا حد امکان باعث نگرانی او نشویم.
مادر: در بخش تحلیل آزمون برادرش نقش مهمی داشت و نکات لازم را به او می‌گفت.
فضای خانواده‌ی شما چه‌قدر در درس خواندن امین مؤثر بود؟
پدر: من و همسرم هر دو کارمند معاونت بهداشتی دانشگاه هستیم و هر دو خانواده‌های تحصیلکرده داریم. بودن فرزند در فضایی که مطالعه کردن ارزش است در تشویق او به علم‌آموزی مؤثر است.
اگر نتیجهاش برخلاف انتظار بود چه واکنشی داشتید؟
مادر: اتفاقاً یک بار در یکی از آزمون‌ها خیلی افت کرد و ما از درون ناراحت شدیم اما خودش روحیه‌ی خوبی داشت و آن را شروع یک پیروزی می‌دانست و آن را تلنگری برای عملکرد بهتر تلقی کرد.
وقتی امین کودک بود برای او چه برنامه‌ای داشتید؟
مادر: قبل از این‌که به مدرسه برود برای او کتاب داستان می‌خواندم. وقتی به مدرسه رفت سعی کردم او را مستقل تربیت کنم. او اغلب کارهایش را خودش انجام می‌داد.
چه تعاملی با مدرسه‌ی او داشتید؟
مادر: من در تمام جلسات مدرسه شرکت می‌کردم.
