از آن‌جا که حافظه‌ی انسان درگیر یادگیری و به خاطر سپردن مطالب است، فراموشی هم به حافظه‌ی انسان مرتبط است.
یک برداشت عامیانه، حافظه را مخزنی تصور می‌کند که اطلاعات در آن‌جا ریخته و نگهداری می‌شود و در مواقع لزوم اطلاعات استخراج شده و یادآوری می‌شوند.
از نظر علمی حافظه پدیده‌ای است در مورد توانایی انسان در یادگیری، نگهداری و یادآوری و استفاده از اطلاعات و دانش در مواقع لزوم.
انسان سه نوع حافظه دارد: 1- حافظه‌ی حسی، 2- حافظه‌ی کوتاه‌مدت، 3- حافظه‌ی بلندمدت
حافظه‌ی حسی: اطلاعات در این حافظه 1 تا 3 ثانیه دوام می‌آورد و گنجایش آن نسبتاً زیاد است و در صورتی که به ورودی این حافظه توجه و دقت شود وارد حافظه‌ی کوتاه‌مدت می‌شود.
حافظه‌ی کوتاه‌مدت: اطلاعات در این حافظه، 15 تا 30 ثانیه نگهداری می‌شود. گنجایش آن 5 تا 9 قطعه است و نوع اطلاعات آن شنیداری، رویدادی و معنایی است و دلیل عمده‌ی فراموشی در این حافظه جانشین‌سازی یا محو شدن اثر است. اگر اطلاعات موجود در این حافظه تکرار یا رمزگردانی شود به حافظه‌ی بلندمدت انتقال پیدا می‌کند.
حافظه‌ی بلندمدت: اطلاعاتی که به این حافظه انتقال پیدا می‌کند ماندگاری نامحدودی دارد و گنجایش آن هم نامحدود است و اطلاعات ذخیره‌شده هم عمدتاً معنایی و کمی هم شنیداری و دیداری هستند. از آن‌جا که تمام مطالبی که درک شده و ابعاد معنایی آن برای دانش‌آموز روشن شده است، در این حافظه قرار می‌گیرد؛ بنابراین درک معنایی مطالب برای او بسیار مهم و به‌خاطرسپاری آن‌ها آسان است. البته فراموشی در این حافظه هم به علت سرکوبی، تداخل و مشکلات بازیابی رخ می‌دهد؛ اما مقایسه‌ی میزان بازیابی آن با فراموشی قابل مقایسه نیست.
تلاش بر این است که دانش‌آموزان اطلاعات را با شیوه‌های مناسب به حافظه‌ی بلندمدت بسپارند.