بچه‌ها گاه در پاسخ به سؤال معلم ریاضی یا علوم یا هر درس دیگری، دچار تردید می‌شوند که «آیا به جواب درست رسیده‌ام؟» یا «چه نمره‌ای خواهم گرفت؟»
حالا نوبت دانش‌آموزان بود که سؤالی طرح کنند؛ نه برای من که برای خودشان. می‌خواستم توان پرسش‌گری آن‌ها را ارزیابی کنم. کمی راهنمایی‌شان کردم. کلاس ساکت شد و هر کدام سؤالی مطرح کرد:
آریا: آیا علایق نوجوانی پدر و مادر‌مان تحقق پیدا کرده است؟
امیررضا: روش دستاوردهای هریک از هم‌کلاسی‌هایم چه بود؟
ایلیا: هم‌کلاسی‌هایم برای حفظ طبیعت چه‌کار کرده‌اند؟
سجاد: آیا مردم بیشتر وقت خود را در دنیای مجازی می‌گذرانند؟ چگونه؟
پارسا: بچه‌های کلاس به کدام درس‌ها بیشتر علاقه دارند؟
بردیا: پدرها و مادرها هنگام مواجهه با حوادث طبیعی چگونه عمل می‌کنند؟
حبیب: تعریف پدرها و مادرها از پیشرفت چیست؟
بهروز: تفریح و خوش‌گذرانی از نظر بچه‌ها چیست؟
حالا از دانش‌آموزان خواستم دنبال پاسخ سؤال خود نباشند. نخست به این سؤال فکر کنند: «هدف من از طرح این پرسش چه بود؟»