نمی‌توان از موفقیت رتبه‌های یک‌رقمی گفت، اما به نقش مؤثر اولیای آن‌ها اشاره نکرد. بدون شک نقش پدرها و مادرهای رتبه‌های یک‌رقمی فقط تهیه‌ی امکانات و ایجاد آرامش در خانه نیست و می‌توان گفت بهترین مشاوران آن‌ها، پدر و مادرشان بوده‌اند. در این گزارش، رتبه‌های یک‌رقمی سال 98 از همراهی اولیای خود می‌گویند.
امیرمحمد سهرابی‌مفرد، رتبه‌ی 4 تجربی از قم
پدر و مادرم تمام همّ و غمشان من بودم و از همه لحاظ حواسشان به من بود و هر چیزی نیاز داشتم، برایم فراهم می‌کردند تا هیچ مشکلی نداشته باشم. از لحاظ روحی و روانی خیلی حمایتم کردند تا آماده شوم. در سال‌های قبل هم واقعاً پشتیبانی می‌کردند. یک سال جهشی درس خوانده‌ام که در آن سال پدرم خیلی کمکم کرد. در سالی که در آزمون تیزهوشان قبول شدم، پیگیری‌های ایشان بود که باعث موفقیتم شد و من مدیون ایشان هستم. بعد از آزمون‌ها درباره‌ی شرایط جلسه‌ی آزمون و وضعیت درس‌هایم با هم گفت‌وگو می‌کردیم. (امیرمحمد 2 سال کانونی بود و در 51 آزمون برنامه‌ای کانون شرکت کرد.)
شایان رضائیان‌زاده، رتبه‌ی 9 زبان از شیراز
در مسیر درس‌خواندن، گاهی به دلایلی مثل رقابت پیش می‌آید که روند روبه‌پایین داشته باشیم و این روند ممکن است هم در آزمون‌ها باشد و هم در امتحانات مدرسه. زمانی که در آزمون‌ها روبه‌رشد بودم، پیگیری و انتظار خانواده‌ام هم بیشتر می‌شد؛ ولی وقتی دچار افت می‌شدم، این فشار‌ها از جانب پدر و مادرم کاهش می‌یافت. پدرم استاد دانشگاه است و بیشتر گفت‌وگو‌های ما در خانه درباره‌ی دانشگاه بود. فکر می‌کنم این زمینه‌سازی کمک زیادی به موفقیت من کرد. (شایان 3 سال کانونی بود و در 38 آزمون برنامه‌ای کانون شرکت کرد.)
علی مبارکی، رتبه‌ی 7 تجربی از کاشمر
به‌نظرم مهم‌ترین و اصلی‌ترین همراهی اولیا برقراری آرامش در فضای خانه است. پدر و مادر من این آرامش را ایجاد کرده بودند تا بتوانم درس بخوانم. در طول آزمون‌ها پیش می‌آمد که گاهی در تراز افت می‌کردم؛ ولی سعی می‌کردند به من روحیه بدهند تا بتوانم برای ادامه، آرامش داشته باشم. (علی 2 سال کانونی بود و در 30 آزمون برنامه‌ای کانون شرکت کرد.)
