دکتر کارول دوک، از استادان بنام دانشگاه استنفورد در حوزه‌ی روان‌شناسی، معتقد است یک واژه‌ی کوچک پرکاربرد می‌تواند الهام‌بخش دانش‌آموزان در یادگیری باشد: واژه‌ی «هنوز».
زمانی که فرزندتان با بهانه‌هایی مثل «من در فراگیری مباحث علوم ضعیف هستم» یا «من نمی‌توانم در فوتبال ضربه‌ی ایستگاهی خوبی بزنم» یا «حفظ‌کردن این شعر برایم عذاب‌آور است» و موارد مشابه، به شما مراجعه می‌کند، فرصتی استثنایی برای کمک به رشد او خواهید داشت. کلیدواژه‌ی بهره‌گیری از این فرصت بالقوه، توجه به واژه‌ی «هنوز» است. این کلمه اگرچه یک واژه‌ی متداول و روزمره است، کاربرد هوشمندانه‌ی آن، بار معنایی تأثیرگذارش را به مخاطب منتقل خواهد کرد.
یادآورشدن موقعیت نسبیِ موجود به فرزندان روشی کارامد برای ایجاد انگیزه‌ی پیشرفت است. فرزند شما در کاربرد تکنیک‌ها در ورزش موردعلاقه‌اش یعنی فوتبال موفق نیست؛ اما «هنوز» موفق نیست. کلافگی او از یک موقعیت نامطلوب می‌تواند با هوشمندی پدر و مادر تعدیل شود. روش این تغییر هدفمند، یادآوری این نکته است که او هنوز به سطح ایدئالی از تسلط بر مهارت دلخواهش نرسیده است و این، پایان راه نیست. «هنوز» در چنین موقعیتی افق‌های جدید را واضح‌تر خواهد کرد.
ناامیدی دانش‌آموز از نتایج خود، اگرچه پس از عوامل زمینه‌ایِ مؤثری مثل نمره‌های ضعیف یا بازخوردهای منفی از دوستان حاصل می‌شود، تا حد زیادی برگرفته از نگاه مقطعی به وضعیت موجود است. در چنین شرایطی توجه به آینده و نقش آن در بهبود شرایط موجود، کاری دشوار خواهد بود. برای والدینی که ایده‌ی کمک مؤثر و غیرمستقیم برای پیشرفت فرزندشان را در سر می‌پرورانند، حذف‌کردن این نگاه مقطعی نادرست با استفاده از فرصت گفت‌وگوهای درون خانه می‌تواند راهکاری پویا برای پیشرفت دانش‌آموزان باشد.
توجه به زمان‌محوربودنِ مفهوم رشد، یکی دیگر از پیامدهای مثبت کاربرد واژه‌ی «هنوز» است. این واژه، نگاهی بینابینی از زمان حال و آینده دارد؛ شرایطی که در زمان حال رضایت‌بخش نیست و شرایطی که در آینده، مطابق با چشم‌انداز ما از پیشرفت است. معمولاً فاصله‌ی بین این دو مقطع زمانی به‌سادگی نادیده گرفته می‌شود یا افراد، این پروسه را زمان‌محور در نظر نمی‌گیرند. این نگاه می‌تواند به صبر و تلاش دانش‌آموز برای رشد یک مهارت، کمک شایانی کند.
بازخورد مثبت دیگر این واژه برای مخاطب آن، یعنی دانش‌آموزان این است که احساس رضایت شما را از مبارزه‌ی خود برای پیشرفت درمی‌یابند. فراهم‌آوردن فرصت پیشرفت در آینده، آن‌ها را به برنامه‌ریزی دقیق و اجرای موبه‌موی این برنامه تشویق می‌کند. هدایت دانش‌آموزان به‌سوی موفقیت گاهی از یک گفت‌وگوی ساده‌ی عصرگاهی در منزل آغاز می‌شود؛ گفت‌وگویی که دانش‌آموز با انبوهی از بهانه‌ها و شکایت‌ها در آن پا می‌گذارد و با کوله‌باری از انگیزه برای پیشرفت، آن را ترک می‌کند؛ چراکه دانش‌آموز درمی‌یابد «هنوز» مسیر موفقیت ادامه دارد.