علی شیرزادی دانش آموز نیمه‌بینا پایه دوازدهم رشته انسانی از روستای روزبدان شهرستان فیروزآباد استان فارس است.
در ادامه، مطالبی بیشتر درباره علی شیرزادی را مطالعه خواهید کرد که در نتیجه گفت و گوی همکاران گروه استثنایی بنیاد علمی آموزشی قلم چی(وقف عام) با وی آماده شده است:
علاقه فراوان من به رشته روانشناسی سبب شد در دبیرستان رشته علوم انسانی را انتخاب کنم؛ بنابراین هدفم پذیرفته شدن و تحصیل در رشته روانشناسی دانشگاه تهران است.
البته برای قبولی رشته روانشناسی در دانشگاه‌های برتر تهران نیاز است رتبه زیر ۱۰۰ را کسب کنم بنابراین باید همه تلاش خود را به کار گیرم؛ به همین منظور از پایه یازدهم در آزمون های برنامه ای کانون ثبت نام کردم.
با تست زدن بیشتر، افزایش ساعات مطالعه، تحلیل آزمون که اشتباهاتم را به من نشان می داد و در نتیجه کاهش تعداد آن ها موفق به رشد ترازهایم شدم. تا جایی که با تراز 5284 شروع کردم و در آزمون 15 فروردین به تراز 6981 رسیدم.
اجرای برنامه راهبردی در پیشرفتم بی تاثیر نبود و این برنامه برایم اولویت بیشتری نسبت به برنامه مدرسه داشت چون هدف اصلی من موفقیت در کنکور بود.
مطالعه من در تابستان با روزی ۶ ساعت شروع شد و تا ۱۱ ساعت در روز نیز افزایش یافت و میانگین آن ۸ ساعت در روز بود. اما با شروع پایه تحصیلی دوازدهم در مهرماه گذشته، مطالعه من به چهار ساعت کاهش پیدا کرد چون وقت زیادی را صرف مدرسه می کردم.
ترازم در آزمون ها به تدریج رشد کرد و زمانی که در آزمون غیبت می کنم باعث می شود از این روند رو به رشد عقب بمانم.
هنگامیکه در یک آزمون غیبت داشتم، یک ماه از روند کار خود هیچ بازخوردی نمی‌گرفتم و این موضوع به هیچ عنوان برای من که با بازخوردهای منظم و پیوسته منفی و مثبت، خود را سنجیده و رشد می‌دهم و از آنها درس می‌گیرم اتفاق خوشایندی نبود. بنابراین همه تلاشم را کرده‌ام که غیبت هایم را به حداقل برسانم و سعی کردم بعد از هر آزمون در همان روز جمعه تمام آزمون را تحلیل و برای دو هفته آینده نیز برنامه ریزی کنم. اولویت من در برنامه ریزی به درس هایی اختصاص دارد که قابل بهبود و پیشرفت هستند.
یکی از چالش هایم این بود که گاهی به دلیل کاهش ساعت مطالعه، افت تراز داشتم و این افت تراز شاید دقایقی من را ناراحت می‌کرد اما به این نتیجه رسیدم که همیشه جهش ترازهایم بعد از افت تراز پیش می‌آید، یعنی پس از یک شکست کوچک یک موفقیت بزرگ نصیبم می‌شود. در واقع یک ناکامی کوچک، آتش من را برای رسیدن به هدف بزرگتر بیشتر میکند.
همچنین یکی دیگر از چالش هایم هنگامی بود که رشته انسانی را انتخاب کردم و چندان مورد استقبال اطرافیان واقع نشد. اما من بر هدف خود پا فشاری کردم و به مرور زمان آنان نیز با دیدن ثبات قدم من در مسیر تحصیل و رشد روزافزون، از من حمایت کردند.
در همه این سال‌ها با وجود مشکل بینایی که داشتم (تنبلی چشم، انحراف و تاربینی) سعی کردم در تحصیل متکی به خود باشم و خانواده نیز با ایجاد انگیزه، حمایت‌های آموزشی، عاطفی و مالی از هیچ تلاشی فروگذار نکردند.
به دانش آموزانی که سال آینده کنکور دارند توصیه می‌کنم در قدم اول عزت نفس داشته و به توانایی های خود ایمان داشته باشند؛ زیرا اگر این قدم را بر ندارند، در واقع هیچ تلاشی برای رسیدن به هدف نخواهند داشت.
همچنین با دید باز و اطلاعات کافی مسیر کنکور خود را مدیریت کنند؛ به عنوان مثال ضریب درس ها را خوب بدانند و با توجه به هدفی که دارند ساعات مطالعه خود را مشخص کنند. از تاثیر تمرین روزانه درس‌های مهارتی مانند ریاضی و قرابت معنایی غافل نشوند و اهمیت خلاصه نویسی را فراموش نکنند.
به دانش‌آموزان هم نوع خود نیز که دارای آسیب بینایی هستند توصیه می‌کنم با رشد مهارت‌های درسی و غیردرسی توانمندی‌های خود را اظهار داشته و توجه داشته باشند وقتی در زندگی مشکلی به وجود می‌آید، یا باید آن را حل کرد و تغییر داد، یا آن را پذیرفت و با آن زندگی کرد.
شرایط بینایی که ما داریم چیزی نیست که بتوانیم آن را تغییر دهیم بنابراین باید آن را بپذیریم و با آن زندگی کنیم و برای رسیدن به هدفی که داریم و اثبات توانایی های خود از هیچ تلاشی دریغ نکنیم.
مصاحبه کننده: سمانه میرزاخانی
سردبیر: ادریس فتحی