یکی از نقش‌های مهم تربیتی والدین در فعالیت‌های دانشآموزان، خلق روحیهی پیشرفت در کنار هدایتگری هوشمندانه است. پیشرفت‌کردن، ارزشمندترین بِرَند شخصی است که هر فرد می‌تواند برای شخصیت حرفه‌ای خود ترسیم کند. هدایتگری والدین نیز یکی از بخش‌های انکارناپذیر و بسیار تأثیرگذار در زندگی فرزندان است. در این نوشتار، نگاهی به تأثیر والدین در خلق روحیهی پیشرفت‌طلبی در کنار راهبردهای هدایت هوشمندانه خواهیم انداخت.
حتی اگر یکی از فعالیت‌های برنامه‌ریزی‌شده با محوریت پیشرفت و توسعه‌ی فردی را پشت سر گذاشته باشید، به نقش تأثیرگذار اهداف در همگراکردن فعالیت‌ها اذعان خواهید کرد. هدف هر فعالیت، همان نقطه‌ی تعریف پیشرفت است. هدایتگری هوشمندانه‌‌ی برنامه‌ریزی‌های دانشآموزان، باید همواره بر مبنای تغییر وضعیت ترسیم شود: از خوب به عالی و از عالی به عالی‌تر. یکی از نکات مهمی که باید به آن توجه کرد، تأثیرگذاری عنصر زمان در بازخوردگیری از برنامه است. اهداف ترسیم‌شده در نشست‌های درونِ خانه باید زمان‌محور باشد. از طرفی، والدین باید به دانش آموزان بیاموزند که برای رسیدن به همه‌ی جزئیات نقشه‌ی کلی خود، دیدگاه بلندمدت داشته باشند. نگاه مقطعی به برنامه‌ی پیشرفت، در نهایت، آن را به چیزی شبیه لیست کار روزانه تبدیل می‌کند. اگر به فکر سوق‌دادن فرزند خود به سمت عملکرد بهتر نسبت به وضعیت فعلی نباشید، روزمرگی و عادت به ثباتْ بخش جدانشدنیِ برنامه‌های آموزشی او خواهد شد و این عاملْ جایی برای فکرکردن به پیشرفت در ذهنش باقی نمی‌گذارد. فرزند شما باید به قدرت خود در توانایی رسیدن به موقعیت‌های بهتر ایمان داشته باشد.
درنظرگرفتن چند عامل مهمْ راهبردهای هدایتی والدین را در خلق روحیهی پیشرفت، غنی‌تر می‌کند. توجه به ویژگی‌های ذاتی دانشآموزان در صدر این فهرست قرار می‌گیرد. این عامل در نقطه‌ی مقابلِ الگوسازی‌های غیراصولی جای دارد. الگوسازی غیراصولی، با بهره‌بردن از روش‌های موفقیت‌آمیز سایر دانشآموزان بدون توجه به ویژگی‌های فردی و درونی‌کردن روش‌‌ها، عاملی موازی برای کاهش انگیزه‌ی دانشآموزان خواهد شد.
برنامه‌ای که برای پیشرفت طراحی می‌شود، در وهله‌ی اول، باید کاملاً شخصی‌سازی‌شده با پیش‌فرض بهبود‌یافتن وضعیت موجود باشد.
قراردادن برنامه‌ی پیشرفت در چهارچوب زمان معین، با قابلیت تحلیل و بازخوردگیری در فواصل منظم، عامل مهم دیگری است که باید به آن توجه داشت. یکی دیگر از وجوه توجه به زمان در برنامه‌ریزی‌ها، محدودکردن برنامه برای مقید و منظم‌شدن دانشآموزان است. رهاکردن برنامه‌ریزی در آینده‌ای زمان‌بندی‌نشده، دیر یا زود، برنامه‌ی پیشرفت دانشآموزان را با فعل‌های ماضیِ حسرت‌برانگیز هم‌ردیف خواهد کرد.
منبع: www.personaldevelop.com