همه‌ی ما زمانی که می‌خواهیم برنامهی خود را اجرا کنیم، با لیستی از فعالیت‌هایی مواجهیم که ضرورت اجرای آن‌ها را در بازه‌ی زمانی مشخصی تعریف کرده‌ایم. این زمان‌بندی، بستری برای اجرای کل برنامه و در نهایت رسیدن به دستاورد‌های نهایی آن است. چالش رایجِ فرسایشی در اجرای برنامه، مواجه‌شدن با خستگی است. چه عواملی باعث بروز خستگی در افراد می‌شود؟ آیا برنامه‌ریزی شما با توانمندی شما مطابق است؟ تابه‌حال به نقش انتظارات زیاد در بروز خستگی فکر کرده‌اید؟
در ادامه با چند راهکار مؤثر برای کنترل خستگی آشنا خواهید شد. کنترل خستگی مهم است؛ چون مدیریت‌کردن این عامل متوقف‌کننده اهمیت دارد و پویش هدفمندِ موفقیت به انرژی زیاد و پویسته در همه‌ی مراحل نیاز دارد.
اولین گام برای کنترل خستگی، اصلاح انتظارات خود و اطرافیان است. نگاه اطرافیان به توانمندی‌های فردی شما و نوع تصویری که خودتان از موفقیت در ذهن دارید، دو عامل مؤثر در شکل‌گیری انتظارات است. بدون تردید باید به نگاه فردی توجهی ویژه داشته باشیم؛ چراکه ذهنیت هرکس نقش بی‌مثالی در جهت‌دهی به رفتار‌های او دارد. تصورات کمال‌گرایانه همواره یکی از مهم‌ترین عواملی است که افراد را به سمت کارکردنِ غیراصولی سوق می‌دهد و نتیجه‌ی آن، چیزی جز ازدست‌رفتن انرژی نیست. این عامل نه‌تنها تصورات ایدئال‌گرایانه را محقق نمی‌کند، بلکه به‌دلیل خستگی و دل‌زدگی، دستاورد‌های واقع‌بینانه را هم دور از دسترس قرار می‌دهد. آنچه این موقعیت نامطلوب را تعدیل می‌کند، خود واقعی شماست که با دورنمایی از پیشرفت شخصی، مسیر درستی برای رسیدن به اهداف انتخاب کنید.
محاسبات زمانی یکی از راهکارهای بسیار مؤثر در کنترل خستگی است. در برنامه‌های زمان‌محور، عملی‌شدن فعالیت‌های برنامه‌ریزی‌شده، متغیر است. بخشی از این فعالیت‌ها ممکن است در زمان مقرر به انجام نرسد. در مقابل، ممکن است بخشی دیگر به‌طور دقیق عملی شود. عامل چالش‌برانگیز، نوع نگاه شما به فعالیت‌های جامانده است. نگاه حداکثری به جامانده‌ها عاملی خستگی‌آفرین است که باید به‌جای آن، زمان‌های طلاییِ آینده را برای برنامهی جایگزین پیدا کنید.
درنظرگرفتن زمان استراحت که مؤثرترین سلاح مقابله با خستگی است، باید جایگاهی ویژه در برنامهی شما داشته باشد. سخت‌کوشی برگه‌ی برنده دائمی است؛ اما این به‌معنی فشار بیش از حد به خود نیست و لازم نیست همواره بیشتر از بقیه کار کنید. این ذهنیت نادرست به‌آرامی، استراحت‌کردن را رقیبی برای موفقیت قلمداد می‌کند. استراحت‌کردن نیازی طبیعی است و برهم‌زدن زمان‌های استراحت، دقیقاً مثل به‌هم‌زدن نظم سایر فعالیت‌های برنامه‌ای است و پیمودن مسیر موفقیت را با مشکل مواجه می‌کند.