آلاشت، يکي از روستاهاي زیبای مازندران است که احتمالاً کمتر کسي به آن سفر ميکند؛ اما اين بهشت زيبا، هم تاريخ دارد و هم طبيعت.
آلاشت پهنهاي سبز و مرتفع دارد که شما را در ارتفاعي بلند، مهمان ابر و آفتاب و جنگل ميکند. زندگي ميان ابرها شايد تصوير خيالی زیبایی باشد که براي بسياري از شهريها، حتي تصورش هم ناممکن است؛ اما در پهنهی وسيع و کوهستاني مازندران، ییلاقات کوچک و بزرگي قرار دارد که اين ابرهاي زیبا هر روز مهمان کوچههايشان است.
يکي از اين ییلاقات مهآلود شمالي، آلاشت از توابع سوادکوه با قدمتي سیصدساله است که در بيشتر ساعتهاي روز و ماههاي سال، گذرگاه ابرهاي پراکنده و مرطوب است.
با گذر از جادهی پرپيچوخم و سرسبز آلاشت، به دوراهيای ميرسيد که يکي از آنها به سمت امامزاده ميرود و ديگري به روستاهاي هليچال و سواد رودبار. دوراهي ورودي آلاشت به محدودهاي ميرسد که به آن پارک جنگلي ميگويند؛ منطقهاي بکر و آرام که بيشتر گردشگران، حداقل يک روز در آنجا اُتراق میکنند.
در اين جنگل انبوه بهدليل ارتفاع زیادی که دارد، درختان همواره در پوششي از مه فروميروند و منظرهاي بديع و رؤيايي ميآفرينند؛ نمايي که شايد تابهحال تنها در فيلمهاي تخيلي ديده باشيد.
بعد از آخرين خيابان بلند آلاشت، پلکاني طولاني شما را به بالاترين نقطهي آن ميرساند که رصدخانهاي کوچک در آن بنا شده است؛ بناي گنبديشکل کوچکي که شبها ميتوانيد از دريچهی روبهبالاي آن، آسمان را رصد کنيد. البته بهشرط آنکه ابرها، شما و فضاي بالای سرتان را احاطه نکرده باشند.