مدت هاست که میکروسکوپ نوری به دلیل محدودیت آشکار نداشتن وضوحی بالا و کمتر از نصف طول موج نور کارایی خود را ازدست داده اند.
فعالیت قابل توجه این محققان باعث شد که میکروسکوپ نوری در ابعاد نانو کارآمد شود.
دانشمندان با استفاده از نانواسکوپ می توانند مسیرهای مولکول های منفرد را در داخل سلول های زنده مشاهده کنند.
آنها می توانند مشاهده کنند که چگونه مولکول ها میان سلول های عصبی در مغز سیناپس ایجاد می کنند.
آنها همچنین می تواند پروتیین های عامل ابتلا به بیماری های پارکینسون، آلزایمر و هانتینگتون را در حین انباشته شدن، ردیابی کنند.
همچنین محققان می توانند پروتیین های منفرد را در تخمک های بارور که در حال تقسیم شدن به جنین هستند، دنبال کنند.
دانشمندان با استفاده از نانوسکوپ می توانند سلول های زنده را در کوچکترین جزئیات مولکولی مطالعه کنند.
در سال 1873 «ارنست آبه» یک محدودیت فیزیکی را برای بدست آوردن حداکثر وضوح در میکروسکوپ های معمول نوری تصریح کرد.
اما این وضوح هرگز بهتر از 0.2 میکرومتر نشد.
اریک بتزیگ، اشتفان دبلیو هل و ویلیام ایی مورنر به دلیل از عبور از این محدودیت برنده جایزه 2014 نوبل در حوزه شیمی شدند.
امروز
دو اصل جدا از هم پاداش گرفتند. یکی منجر به روش میکروسکوپی کاهش گسیل
القایی توسط اشتفن هل در سال 2000 بود که در آن پرتو لیزری برای تحریک
مولکول های فلورسنت به منظور درخشیدن آنها و دیگری برای لغو همه فلورسانس
ها بجز نمونه های حجم نانومتری استفاده می شود.
اسکن کردن نمونه بطور نانومتری می تواند تصویری با وضوح بالاتر از حد مقرر آبه بوجود بیاورد.
اریک بتزیگ و ویلیام مورنر بطور جداگانه، پایه های دومین روش به نام «میکروسکوپی تک مولکولی» را بنا نهادند.
این
روش بر امکان خاموش و روشن کردن فلورسنس مولکول های جداگانه تکیه دارد.
دانشمندان چندین بار از یک منطقه تصویربرداری کرده و هربار به چند مولکول
محدود اجازه درخشیدن می دهند.
قرار دادن این تصاویر به یک ابر تصویر نهایی با وضوح سطح نانو منجر می شود.
اریک بتزیگ برای اولین بار در سال 2006 از این روش استفاده کرد.
امروزه نانوسکوپی در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیردکه دانش جدید پر منفعتی را بصورت روزانه برای انسان ارائه کرده است.