از شما پدرها و مادرها می‌خواهم در جمع خانوادگی خود، کتابی را انتخاب کنید. چه بهتر که این کتاب انتخاب مشترک شما و خانواده‌تان باشد. کتاب را با هم بخوانید و درباره‌ی هر جمله یا پاراگراف آن با هم صحبت کنید. ممکن است برای هرکدام از شما خاطراتی تداعی شود. درباره‌ی این خاطرات و عواطفی که برمی‌انگیزانند با هم گفت‌وگو کنید.
گفت‌وگو یعنی احترام به مخاطب. وقتی گفت‌وگو می‌کنید، تفاهم دارید و همدلی را بین خودتان قسمت می‌کنید. گفت‌وگو آموزش و یادگیری است. ما در حین گفت‌وگوکردن است که باهم‌بودن را تمرین و تکرار می‌کنیم. همچنین از فرزندتان بپرسید ترانه‌ی موردعلاقه‌اش چیست و چرا آن را دوست دارد: شعرش خوب است یا ملودی‌اش زیباست؟ یا هردو؟
این گفت‌وگوها درباره‌ی کتاب یا موسیقی یا بازدید از نمایشگاه نقاشی، همه و همه بهانه‌ی خوبی است برای باهم‌بودن و از آن مهم‌تر، این احساس را به فرزندتان می‌دهد که «من مهم هستم». تأیید شما با حرف، مانند «من به تو افتخار می‌کنم» یا با زبان بدن، به او اعتمادبه‌نفس می‌دهد و آن لحظه بهترین لحظه‌ی عمر فرزندتان خواهد بود که هرگز از یادش نخواهد رفت.
توانایی‌های نهفته‌اش را بر او آشکار و پررنگ کنید. مخصوصاً کودکان از این کار، یعنی رونمایی از استعدادی که ناگهان آن را کشف می‌کنند، بیشترین لذت را می‌برند.