زمانی که دانش‌آموز با جمله‌ی «من در ریاضی ضعیف هستم» به والدین خود مراجعه می‌کند، یک فرصت استثنایی برای تغییر نگرش و توان او در این درس به وجود می‌آید. ارزیابی‌های کارشناسان حاکی از نقش مؤثر انگیزاننده‌های محیطی و اطرافیان، در نوع نگاه دانش‌آموزان به این درس است و نظر والدین، به عنوان یکی از مهم‌ترین مشوق‌های مسیر تحصیلی می‌تواند عاملی تعیین‌کننده در عملکرد دانش‌آموزان در این درس باشد. انگیزه‌ی دانش‌آموز، که بخش مهمی از آن، از گفت‌وگوهای آموزشی در منزل نشئت می‌گیرد، یکی از عواملی است که قابلیت پیشرفت آن‌ها را در این درس فراهم می‌کند. همه‌ی این عوامل بیانگر اهمیت واکنش والدین در زمانی است که دانش‌آموز نگاه مثبتی به عملکرد خود در این درس ندارد. در این‌جا نگاهی به مهم‌ترین راهکار‌های کارشناسان برای مواجهه با این موقعیت خواهیم داشت. گفتن چه نکاتی می‌تواند کلید تغییر نگرش دانش‌آموزان باشد؟
سخت بودن درس به معنی ضعیف بودن تو نیست
برای بسیاری از دانش‌آموزان و حتی بزرگ‌سالان، قوی بودن در درس ریاضی مترادف با سرعت عمل در یادگیری و تسلط در این درس قلمداد می‌شود. این در حالی است که اساساً ریاضی، دانشی است که تسلط در آن به مرور زمان حاصل می‌شود. همه‌ی افراد قابلیت یادگیری و توانایی تسلط در این درس را دارند و این بسیار حائز اهمیت است که دانش‌آموز، بازخوردِ زمان‌محور را از والدین خود دریافت کند. ذهنیتی که در آن دانش‌آموز میزان استعداد خود را محدود و ثابت تصور می‌کند باید به کمک والدین تغییر یابد. یکی از مهارت‌های غیر درسی دانش‌آموز را که در حال حاضر در آن قوی است، موضوع بحث خود قرار دهید. به عنوان مثال مهارت او در دوچرخه‌سواری در طول زمان به دست آمده و وضعیت فعلی‌‌اش هیچ گاه مشابه روزهای اول یادگیری نیست. تأکید بر فرایندمحور بودنِ پرورش مهارت‌ها، موضوع مهمی است که باید به آن تأکید شود.
ریاضی فراتر از تمرین و حل ذهنی مسئله است
یکی از مهم‌ترین عواملی که نگرش ناکارامدپنداری در درس ریاضی را ایجاد می‌کند، دور کردن این درس از زندگی روزمره و فراموش کردن کاربرد‌های آن است. به اعتقاد کارشناسان، ایجاد ارتباط میان مفاهیم ریاضی و زندگی روزمره و به طور ویژه بیان کاربرد‌های آن در علوم دیگر، یکی از روش‌های مؤثر در تغییر نگرش دانش‌آموزان به این درس است. اگر ریاضی را در قالب کلیشه‌ایِ فرمول‌های شبیه به هم و تمرینات چالش‌برانگیزِ کسل‌کننده معرفی کنیم، با باقی نگه داشتن ریاضی در یک چهارچوب تئوریک، شیرینیِ کاربرد آن را از دانش‌آموزان خواهیم گرفت و این تداعی کلیشه‌ای، زمینه‌ای برای احساس ناکارامد بودنِ توان یادگیری در این درس خواهد شد. حتماً یکی از جنبه‌های کاربردی ریاضی برای دانش‌آموزان جذابیت دارد. آن‌ها می‌توانند کاربرد این درس را در زمانی که در حال محاسبه‌ی پرتاب توپ هم‌بازی‌های‌شان هستند لمس کنند؛ دقیقاً مانند محاسبه‌ی مسیر و مسافت رسیدن به مقصد یا شکل دادن به یک طرح و رسم هنری از روی الگو. ایجاد ارتباط میان این کاربردها با مفاهیم تئوریک، یکی دیگر از راهکار‌های ایجاد نگرش مثبت به ریاضیات توسط والدین است.