محققان بلژيکي ميگويند: هدف قرار دادن گيرندههاي چشايي دل و روده ميتواند راهکاري اميدبخش در درمان چاقي باشد.
"شکم" آنچه که ما ميخوريم را درست مانند زبان و با همان مکانيزم سيگنال دهي، ميچشد. زماني که غذا به اين قسمت وارد ميشود، هورموني ترشح ميشود که سيري و سطوح قند خون را کنترل ميکند.
گيرندهها يا حسگرهاي داخل معده به مصرف غذاي اضافي واکنش نشان ميدهند و بنابراين، ناکارآمدي آنها ميتواند نقش مهمي را در بروز چاقي، ديابت و شرايط متابوليکي مربوطه ايفا کند.
دکتر "سارا جانسن" و دکتر "اينگ دپورتر" محققان دانشگاه لوون در اين رابطه چنين ميگويند: هدف قرار دادن گيرندههاي چشايي خارج دهاني که ترشح هورمون مسؤول مصرف غذا را کنترل ميکنند و به اصطلاح، "فريب دادن " بدن در داشتن احساس سيري، ميتواند راه جديدي را در تقليد از اين اثر براي شيوههاي غير جراحي در کنترل چاقي، پيش روي محققان بگذارد.
اين محققان اظهار کردهاند که تحقيقاتي ديگر براي هدف قرار دادن گيرندههاي چشايي موثر در بروز چاقي و در نتيجه جلوگيري از بروز چاقي و درمان چاقي و ديابت مورد نياز است.
اين پژوهش در مجله "Cell Press" و تحت عنوان "Trends in Endocrinology & Metabolism " به صورت آنلاين منتشر شده است.