در هنرستان، شیوه‌ی ارزشیابی به این صورت است که هر درس شامل پنج پودمان است و هنرآموز برای هر یک از پودمان‌ها، ارزشیابی مستقلی از هنرجو می‌کند. ارزشیابی به‌صورت مستمر انجام می‌شود و هنرجویان باید در همه‌ی پودمان‌ها، گواهینامه شایستگی دریافت کرده باشند.
در آموزش مبتنی بر شایستگی، دو عنصر «شایستگی» و «آگاهی» در عمل موردتوجه قرار می‌گیرد. هنرجو در فرایند یادگیری، در چهار حالت قرار می‌گیرد:
1. هنرجو آگاهی ندارد و شایسته هم نیست. این مرحله را منطقه‌ی خطر می‌دانند و لازم است که هنرجو به‌سرعت از آن گذر کند.
2. هنرجو آگاهی دارد؛ ولی هنوز شایسته نیست. این حالت را منطقه‌ی عبور و گذر نام‌گذاری کرده‌اند؛ با این هدف که به‌زودی و با ممارست، شایستگی حاصل شود.
3. هنرجو آگاهی دارد و شایسته است. این حالت همان هدف آموزشی برای شایستگی محسوب می‌شود و هنرجو با کسب دانش، آگاهی پیدا می‌کند و با انجام فعالیت‌های عملی، ماهر می‌شود و با به‌کاربردن آن‌ها در قالب پروژه‌ها، به شایستگی کامل می‌رسد.
4. این حالت مربوط به کسانی است که ممکن است آگاهی نداشته باشند؛ اما شایستگی پیدا کنند.
در تمامی پودمان‌های کتاب‌های درسی هنرستان، سعی بر این است که دانش‌آموزان به تعداد پودمان‌ها، مهارت فرابگیرند و در واقع، با آگاهی، شایستگی مورد نظر را کسب کنند.