هر انسانی برای رسیدن به زندگی به امید نیازمند است که نباید امید از افراد گرفته شود.
هوشنگ صابری متخصص مغز و اعصاب در گفتگو با باشگاه خبرنگاران گفت: امیدوار بودن در زندگی در واقع رسیدن به یک سری اهدافی است.
حال برای رسیدن به این اهداف ما نیاز داریم یک روحیه امیدوار کننده داشته باشیم که اگر ناامید باشیم به طبع سرعت عمل کرد ما، انگیزه‌ها و در واقع چالاکی ذهنی را از دست می‌دهیم.
وی ادامه داد: برای اینکه امیدوار باشیم 2 راه وجود دارد. یکی امید واقعی و امید است، در واقع اگر بخواهیم ما به عنوان یک انسان زندگی خوبی داشته باشیم و بتوانیم، مشکلاتی که با آن مواجه می‌شویم حتی به عنوان یک طبیب باز هم نیاز به امید داریم. این امیدوار بودن باعث می‌شود که یک انرژی کافی داشته باشیم برای مقابله با مشکلات. بنابراین ما بدون امید نمی‌توانیم زندگی کنیم.
دومین راه برای امید این است که مداخله کنندگانی که می‌خواهند به انسان‌ها کمک کنند، توصیه نمی‌شود کمک کنند؛ چون خیلی از امیدها ممکن است امید واقعی نباشد، و توصیه می‌شود امید انسان‌ها را از آن‌ها نگیرند مثلا فرزند من خواسته‌ای دارد و من توانایی برآورده کردن خواسته‌ی او را ندارم این یک ناامیدی است. من می‌توانم بگویم من این کار را در آینده انجام دهم. این امید درست نیست ولی می‌توان از آن فرد امید را نگیریم.
وی در پایان توصیه کرد: پس راه درست این است که ما در مقابل مشکلاتی که قرار می‌گیریم تلاش کنیم امید را از خودمان دور نکنیم و دوم اینکه اگر امیدی قرار است بدست بیاد این امید را از راه‌های حقیقی بدست بیاوریم که این راه‌ها ترجیحا راه‌هایی باشد که از لحاظ اجتماعی مورد قبول و منطقی باشند.