جشن سیزده فروردین ماه، روزی بسیار مبارک و فرخنده است. افرادی که آگاهی کم‌تری دارند آن روز را نحس می‌دانند و برای بیرون کردن نحسی، آن روز را از خانه و کاشانه‌ی خود خارج شده و به کنار جویبارها و سبزه‌ها پناه می‌برند و به شادی می‌پرازند. تاکنون هیچ منبع موثقی ذکر نکرده که سیزده نوروز نحس است؛ بلکه قریب به اتفاق روز سیزده نوروز را بسیار مسعود و فرخنده دانسته‌اند.
گفته می‌شود ایرانیان باستان در آغاز سال نو پس از دوازده روز جشن گرفتن و شادی کردن که به یاد دوازده ماه سال است، روز سیزدهم نوروز را به باغ و صحرا می‌رفتند و جشن می‌گرفتند و در حقیقت به این‌ترتیب رسمی بودن دوره‌ی نوروز را به پایان می‌رسانیدند.
برخلاف این‌که تصور می‌شود سیزده‌به‌در به معنای «در کردن نحسی سیزده است» در واقع «در» به‌معنی «دره و دشت» می‌تواند باشد و به‌طور کلی می‌توان گفت عبارت «سیزده‌به‌در» به معنای «سیزدهم به در و دشت رفتن» است که همان معنی بیرون رفتن و در دامان طبیعت سرکردن را می‌دهد.