شعر نشانه‌ی «ن»
دانید من که هستم؟ من نان تازه هستم خوش عطرم و برشته عطرم به جان سرشته
زینت سفره هایم قوت دست و پایم حاصل کار یاران خوراک صد هزاران
بشنو تو سرگذشتم چه بودم و چه گشتم گندم بودم در آغاز گندم ناز و طناز
هر روز و شب داد آبم ببین چه قدر شادابم از رنج و کار دهقان کم کم شدم شکوفان
قدم بلند شد کم کم بوسید رویم را شبنم به به به خوشه هایم گندم با صفایم
شد ساقه ام طلایی آی برزگر کجایی؟ پیشم بیا شتابان با داس و تیغ بران
دروم کرد مرد دهقان برد پیش آسیابان آردم کرد آسیابان خمیر شدم پس از آن
گذاشت رو پاروش نانوا چید تو تنور خمیر را گرفتم از آتش جان یواش یواش شدم نان
ده ها تن گرم کارند شب تا سحر بیدارند تا نان شود مهیا آید به سفره‌ی ما
