نسل اول (1953-1962)

در اواخر سال 1953 ميلادي، شورلت اولين نسل از اولين اتومبيل اسپرت خود را معرفي کرد. نسل اول کوروت با نام solid axle نيز شناخته مي‌شود زيرا سيستم تعليق مستقل براي اکسل عقب نداشت. شورلت براي توليد کوروت بسيار عجله داشت زيرا فکر مي‌کرد که پس از رونمايي از مدل کانسپت، تقاضا براي خريد بسيار بالا باشد اما واقعيت بر خلاف تصور شورلت رخ داد. در سال‌هاي اوليه توليد ميزان تقاضا بسيار کمتر از عرضه و آنچه بود که شورلت در سر مي‌پروراند و ادامه حيات نام کوروت را در شرف نابودي قرار مي‌داد.

جنرال موتورز در سال 1927، طراحي به نام هارلي اِرل را که ديوانه‌وار عاشق اتومبيل‌هاي اسپرت بود به خدمت گرفت. در سال 1951، کمپاني Nash Motors، فروش اتومبيل اسپرت دو نفره گرانقيمتي را آغاز کرد که نَش هيلي نام داشت و در اين پروژه با طراحي ايتاليايي پينين فارينا و مهندس انگليسي دونالد هيلي همکاري کرد. هارلي اِرل توانست جنرال موتورز را متقاعد کند که آن‌ها به يک اتومبيل اسپرت با قيمت مناسب در طيف توليداتشان نياز دارند، وي همراه با تيمش، کار بر روي پروژه اتومبيل اسپرت را با نام "پروژه اپل” آغاز کرد. حاصل اين پروژه، تولد پروتوتايپ کوروت بود که با کد EX-122 شناخته مي‌شد که براي اولين بار در تاريخ 17 ژانويه سال 1953 ميلادي در نمايندگي موتوراما جنرال موتورز در نيويورک به معرض ديد عموم درآمد و توليد آن، شش ماه بعد آغاز شد. نمونه به نمايش درآمده در تاريخ مزبور، هم اکنون در موزه کِربِک کوروت در آتلانتيک سيتي نگه داري مي‌شود که گفته شده قديمي‌ترين کوروت تاريخ است.

نسل اول کوروت براي دو سال دست نخورده باقي ماند و در سال 1956، دستخوش تغييراتي اندک شد. بزرگ‌ترين تغييرات در سال 1958 بر روي آن اعمال شد که چراغ‌هاي دوار جلو، جاي خود را به دو دوگانه دوار داد و کاپوت آن نيز کشيده‌تر شد. در سال 1959، تنها تغيير بدنه، کاهش تزيينات کرومي بود. در سال 1961، قسمت عقب آن به کل تغيير کرد و چهار چراغ دوارعقب کوروت در اين سال براي اين مدل استفاده شد که تا به امروز، يکي از مشخصه‌هاي اين نام جاودانه بوده است. سال 1962، آخرين سالي بود که کوروت با شيشه جلو يکپارچه، اکسل عقب خشک، و بدنه کانورتيبل عرضه شد. مجموعأ تعداد 69 هزار و 15 دستگاه از نسل اول کوروت توليد شد.

نسل دوم (1963-1967)

نسل دوم کوروت، عمدتأ با نام استينگ رِي شناخته مي‌شود. استينگ رِي توسط لاري شينودا با الهام از کانسپت نسل قبلي يعني Q کوروت طراحي شد. که کانسپت نام برده توسط پيتر بروک و چاک پولمان تحت نظارت بيل ميچل طراحي شده بود. اين اتومبيل بيشترين تأثير را بر روي استايل بدنه نسل جديد داشت. منبع الهام ديگر، کوسه ماکو بود که ميچل به هنگام ماهيگيري آنرا در زير آب مشاهده کرده بود.

C2 عمر کوتاهي داشت زيرا که توليد آن 4 سال بيشتر دوام نياورد. کوروت‌هاي توليد شده در سال 1963، تنها مدل‌هايي از اين نسل بودند که از شيشه دو تکه در عقب بهره مي‌بردند. نسل دوم کوروت، داراي سيستم تعليق مستقل براي عقب، دريچه‌هاي هواي غير کاربردي بر روي کاپوت، چراغ‌هاي مخفي جلو بودند. مهندس ارشد کوروت، زورا آرکوس دانتُو، هيچ‌وقت شيشه دو تکه عقب را دوست نداشت زيرا که ديد عقب را مختل مي کرد در حاليکه ميچل از آن به عنوان عنصر کليدي طراحي ياد مي‌کرد.

در سال 1965، ترمزهاي ديسکي براي هر چهار چرخ و يک موتور 8 سيلندر بلوک بزرگ به حجم 5/6 ليتر با 425 اسب بخار به عنوان آپشن براي استينگ ري معرفي شد. همچنين آپشني براي نصب خروجي‌هاي اگزوز در کنار بدنه وجود داشت که حيات اين آپشن تا سال 1967 ادامه پيدا کرد. قيمت اين موتور به عنوان آپشن، 292.7 دلار بود در حاليکه موتور تزريقي 3/5 ليتري، 538 دلار قيمت داشت. کمتر کسي قانع مي‌شد تا 245 دلار بيشتر را براي 50 اسب بخار کمتر بپردازد! يکي ديگر از آپشن‌هاي منحصر به فرد اين نسل از کوروت، پکيج مسابقه‌اي Z06 بود که سيستم تعليق خشک‌تر و ترمزهاي بزرگ‌تر را با خود به همراه داشت. تنها 200 کوپه و يک کانورتيبل در سال 1963 به اين پکيج مجهز شد. و در سال 1965، تعداد 771 دستگاه با تزريق سوخت توليد شدند و شورلت اين آپشن را در پايان سال 1965، حذف کرد و موتور ارزان‌تر بلوک بزرگ را با 425 اسب بخار قدرت معرفي کرد و توانست تعداد 2 هزار دستگاه از کوروت را با اين موتور در کمتر از چند ماه به توليد برساند.

سال 1967، آخرين سال حيات C2 بود که توليدات اين سال داراي دريچه‌هاي هوا با طراحي جديد، تزيينات کمتر و چراغ‌هاي مربع شکل عقب همگي به رنگ قرمز بودند. در سال 1967، آپشن موتور L88 براي C2 در نظر گرفته شده بود که طبق آنچه اعلام شد مي‌توانست 560 اسب بخار توليد کند اما گويي قدرت واقعي آن بيش از 430 اسب بخار نبوده و تنها 20 دستگاه کوروت با اين موتور ساخته شد.

دانتُو در سال 1962، ايده C2 سبک وزن را ارائه کرد که منجر به طراحي کوروت گرند اسپرت شد تا بتواند با شلبي کبرا رقابت کند. در ابتدا قرار بود، يکصد دستگاه از آن ساخته شود اما نهايتأ تعداد 5 دستگاه از آن ساخته شد که امروزه جزو گرانقيمت‌ترين و باارزش‌ترين کوروت‌هاي تاريخ هستند. مجموعأ تعداد 117 هزار و 964 دستگاه از آن توليد شد. 

نسل سوم (1968-1982)

نسل سوم کوروت با الهام از کانسپت Mako Shark II طراحي شده بود و توليد آن براي 14 سال ادامه يافت. C3، اولين کوپه توليد انبوه بود که از روف پنل‌هاي قابل برداشتن بهره مي‌برد. همچنين اولين کوروتي بود که به عنوان اتومبيل سرعت مسابقات ايندياپوليس 500 استفاده شد.

اکثر قطعات شاسي و موتورها از نسل پيشين به عاريت گرفته شده اما بدنه و کابين کاملأ جديد بودند. در سال 1969، موتور 7/5 ليتري جايگزين موتور 3/5 ليتري براي مدل پايه شد با اين حال قدرت آن در حد 300 اسب بخار باقي ماند. موتور ZL1 تمام آلومينيومي به گفته شورلت مي‌توانست 560 اسب بخار توليد کند اما در حقيقت 430 اسب بخار توليد مي‌کرد و مي‌توانست مسافت يک چهارم مايل را در 89/10 ثانيه بپيمايد. در سال 1971 به منظور کاهش مصرف سوخت و کاهش تکان‌هاي موتور، کمپاني ضرايب تراکم موتور را کاهش داد که سبب کاستن از قدرت موتور شد. بنابراين، قدرت موتور پايه از 300 اسب بخار به 270 اسب بخار و قدرت موتور LS6 از 450 به 425 اسب بخار تقليل يافت.  در سال 1972، موتور کوروت بدليل تطابق با قوانين آلايندگي مجددأ دستخوش تغييراتي شد که اين‌بار قدرت توليدي موتور مدل پايه را از 270 اسب بخار به 200 اسب بخار رساند. و سه سال بعد بازهم کوروت با کاهش قدرت مواجه شد و توان موتور مدل پايه به 165 اسب بخار رسيد ضمن اينکه موتور LS6 از ليست موتورهاي آن حذف شد. در سال 1970 تغييراتي در بدنه و کابين صورت گرفت که شامل ورودي‌هاي هواي جديد و صندلي‌هاي جديد نيز مي‌شد. در سال 1973، سپر کرومي آن با سپر پلي اورتان تعويض شد و عقب آن سپر دو تکه کرومي‌اش را مجددأ بازيابي کرد ولي از سال بعد، سپرهاي جلو و عقب هر دو از جنس پلي اورتان ساخته شدند.

سال 1975، آخرين سالي بود که کوروت کانورتيبل به توليد رسيد و تا 11 سال بعد، جاي خالي آن احساس مي‌شد. در سال 1976، کف فايبر گلاس C3 با جنس استيل تعويض شد تا تحمل حرارت حاصل از مبدل کاتاليزوري را داشته باشد. سال بعد، آخرين سالي بود که سقف تونلي با شيشه عقب عمودي براي کوروت استفاده شد ضمن اينکه صندلي‌هاي چرمي به‌صورت استاندارد براي آن در نظر گرفته شده بود و رنگ مشکي بدنه پس از شش سال غيبت به طيف رنگ‌هاي کوروت بازگشت.

سال 1978، سالي بود که شورلت با مدل Anniversary Edition و اتومبيل سرعت ايندي 500، بيست و پنجمين سالگرد توليد کوروت را جشن گرفت. اين مدل داراي بخش انتهايي به فرم فَست بَک و شيشه سراسري عقب بود و از داشبورد و کابيني جديد بهره مي‌برد. تمام کوروت‌هاي توليد شده در سال بعد، از صندلي‌هاي اتومبيل سرعت مسابقه ايندي 500 به‌صورت استاندارد و اسپويلرهاي جلو و عقب آن به‌صورت سفارشي، بهره مي‌بردند که باعث شد تعداد 57 هزار و 807 دستگاه از آن در همان سال به توليد برسد که پربرکت‌ترين سال براي کوروت بود. اما از آن پس، آمار توليد رو به کاهش گذاشت. در سال 1980، کوروت دستخوش تغييرات آيروديناميکي شد و پس از سال‌ها افزايش وزن، کوروت اين سال به لطف کاهش وزن از لحاظ شاسي و بدنه، سبک‌تر شده بود. مجموعأ تعداد 542 هزار و 741 دستگاه از نسل سوم کوروت توليد شد. 

 نسل چهارم (1983-1996)

نسل چهارم، اولين کوروت از سال 1963 بود که طراحي آن به کلي دگرگون شده بود. قرار بود که C4، در سال 1983 وارد خط توليد شود اما به دليل مشکلات در کيفيت و قطعات، تنها 43 دستگاه از آن در اين سال توليد شد و هيچ‌يک به فروش نرسيد. تمام پروتوتايپ‌هاي توليد شده در اين سال يا نابود شد يا اينکه براي فروش در سال بعد شماره گذاري شد به‌جز يک دستگاه با بدنه سفيد رنگ، موتور 8 سيلندر 205 اسب بخاري و گيرباکس 4 سرعته اتوماتيک که پس از آزمايشات گوناگون و اتمام اصلاحات، به عنوان تنها پروتوتايپ باقي مانده از سال 1983، در مسير ورودي کارمندان تأسيسات بولينگ گرين به نمايش گذاشته شد و مدتي بعد با بازسازي، در موزه ملي کوروت در کنتاکي به نمايش درآمد. اين مدل هنوز هم در تملک جنرال موتورز قرار دارد.

موتور پايه LS8 آن به حجم 7/5 ليتر مي‌توانست 5 اسب بخار بيش از نسل پيش توليد کند. کاليپرهاي ترمزهاي آن و همچنين سيستم تعليق، به منظور کاهش وزن از آلومينيوم ساخته شدند. سقف تارگا يک تکه آن، فاقد محافظ مرکزي بود. داشبورد الکترونيکي جديد همراه با نمايشگرهاي ديجيتالي کريستال مايع در پشت فرمان، بصورت استاندارد عرضه شد. در ابتداي سال 1985، موتور L98 با مکانيزم تزريق سوخت اصلاح شده با 230 اسب بخار قدرت، به عنوان موتور استاندارد انتخاب شد. از سپتامبر 1984 تا 1988، کوروت با سيستم انتقال قدرت 3+4 طراحي شده توسط داگ نَش تجهيز شد تا بتواند استانداردهاي آلايندگي ايالت متحده را پوشش دهد. اين سيستم در واقع يک گيرباکس 4 سرعته دستي بود که در سه دنده فوقاني اتوماتيک به آن ملحق مي‌شد. از سال 1984، گيرباکس دستي براي آن در نظر گرفته شد که به دليل مشکل ساز شدنش، در سال 1989 با گيرباکس 6 سرعته دستي ZF جايگزين شد.

در سال 1988، به مناسبت 35 سالگي کوروت، مدل Anniversary Edition روانه بازار شد که هريک از آن‌ها به شماره هويت مخصوص خودش مجهز شده بود که در پشت اهرم تعويض دنده نصب مي‌شد.

در سال 1992، موتور 300 اسب بخاري براي آن معرفي شد که افزايش قدرت 50 اسبي را نسبت به موتور L98 داشت. سال 1993، به مناسبت چهلمين سال توليد کوروت، يک Anniversary Edition ديگر با رنگ مخصوص قرمز ياقوتي توليد شد که همگي آن‌ها داراي صندلي‌هايي با دوخت متفاوت و پلاک سالگرد چهلم بودند. همچنين C4، اولين اتومبيل جنرال موتورز بود که به سيستم ورود به کابين بدون کليد تجهيز شده بود. سال 1995، توليد ZR1 پس از 6939 دستگاه پايان يافت و سال 1996 هم، کوروت گرند اسپرت، آخرين صفحه از نسل چهارم اين نام را رقم زد. از اين مدل که به موتور 8 سيلندر 330 اسب بخاري تجهيز شده بود هزار دستگاه توليد شد که 810 دستگاه کوپه و مابقي کانورتيبل بودند.

قوي‌ترين موتور نسل چهارم کوروت 405 اسب بخار قدرت داشت و اين درحاليست که قوي‌ترين موتور نسل پيشين، مي‌توانست 430 اسب بخار توليد کند. مجموعأ 366 هزار و 227 دستگاه از آن به توليد رسيد که بالاترين آمار توليد با بيش از 51 هزار دستگاه مربوط به سال 1984 بود.

 نسل پنجم (1997-2004)

شورلت براي توليد اين نسل از کوروت، کوپه‌هاي اسپرتي نظير نيسان ZX-300 و مزدا RX-7 را از نظر ظاهري و کيفيت، الگو قرار داد زيرا در بررسي‌هاي نسل چهارم، اين کوپه آمريکايي با رقباي نام برده ژاپني مقايسه شده بود. C5 حداکثر سرعتي معادل 291 کيلومتر بر ساعت داشت که اين امر به لطف طراحي سيال‌تر بدنه و ساختار خشک‌تر آن ميسر شده بود.

جنرال موتورز، موتور جديد بلوک کوچک 8 سيلندر خود را براي C5 معرفي کرد. اين موتور تمام آلومينيومي 345 اسب بخار توليد مي‌کرد که قدرت آن از سال 2001 به 350 اسب بخار افزايش يافت. مدل کانورتيبل C5 در سال 1998 عرضه شد و پس از آن سقف يک تکه غير پارچه‌اي جايگزين آن شد. نسخه Z06 از نسل پنج کوروت به عنوان قوي‌ترين کوروت اين نسل معرفي شد و به‌جاي استفاده از موتور ZR1 نسل چهارم از موتور LS6، به قدرت 385 اسب بخار بهره مي‌برد. استفاده از سقف صلب به‌جاي سقف پارچه‌اي براي Z06 باعث شد که هندلينگ بهتر و پيچش بدنه کمتري داشته باشد. استفاده از سيستم اگزوز تيتانيومي و کاپوت فيبر کربن براي مدل 2004، باعث کاهش وزن و بهبود عملکرد کوروت شد. موتور LS6 آن براي سال 2002 تا پايان حيات اين نسل، 405 اسب بخار توليد مي‌کرد که اگرچه اين ميزان با نيروي موتور ZR1 نسل پيشين يکسان بود اما به دليل کاهش وزن و افزايش سختي بدنه، عملکردي فراتر از آن داشت. مجموعأ تعداد 248 هزار و 715 دستگاه از اين خودرو توليد شد که آمار ساليانه 31 هزار تا 36 هزار دستگاه از سال 1998 تا 2004، نشان از ثبات فروش و طرفدار بسيار اين محصول دارد.

 نسل ششم (2005-2013)

نسل جديد کوروت آرايش موتور جلو و سيستم انتقال قدرت در عقب را از نسل پيشين به عاريت گرفت اما ساير قسمت‌ها کاملأ جديد بودند و براي اولين بار از سال 1962، چراغ‌هاي جلو عريان به کوروت بازگشت. اگرچه فاصله محورهاي آن از C5 بيشتر بود، طول و عرض کمتري از نسل پيشين داشت تا بتواند خريداران اروپايي را به خود جذب کند. موتور 8 سيلندر 6 ليتري LS2، مي‌توانست 400 اسب بخار و 575 نيوتون متر گشتاور توليد کند که مي‌توانست به حداکثر سرعت 310 کيلومتر بر ساعت برسد.
کوروت جديد مثل نسل پيشين به‌دليل ضريب آيروديناميک خوب و وزن پايين توانست به مصرف سوخت خوبي دست پيدا کند. نسخه Z06 نسل ششم، در سال 2005 راهي بازار شد. اين نسخه از موتور 7 ليتري بلوک کوچک بهره مي‌برد که LS7 بزرگ‌ترين موتور بلوک کوچکي بود که توسط جنرال موتورز معرفي شد. قدرت اين موتور، 505 اسب بخار بود و مي توانست در 8/3 ثانيه به سرعت يکصد کيلومتر بر ساعت برسد و تا 319 کيلومتر بر ساعت سرعت بگيرد.

براي سال 2008، حجم موتور آن 2/0 ليتر افزايش پيدا کرد که باعث شد نيروي موتور به 430 اسب بخار برسد و شتاب اوليه 4 ثانيه‌اي را براي آن به ارمغان آورد که سريع‌تر از هر کوروت ديگري در طول تاريخ بود. 

در  سال 2007، توليد ZR1 رسمأ توسط جنرال موتورز اعلام شد که توانسته بود با موتور جديد LS9، به هدف يکصد اسب بخار به ازاي هر ليتر از موتور برسد. اين موتور 2/6 ليتري به ياري سوپرشارژر Eaton، مي‌توانست 638 اسب بخار قدرت و 819 نيوتون متر گشتاور توليد کند که حداکثر سرعت 330 کيلومتر بر ساعت را براي آن به ارمغان آورده بود. موتور LS9 قوي‌ترين موتور توليدي جنرال موتورز در طول تاريخ بود. 

نام گرند اسپرت در سال 2010 به کوروت بازگشت. اين نسخه در واقع همان Z06 با موتور LS3 بود که به‌جاي فريم آلومينيوم از فريم استيل بهره مي‌برد و بسياري از قطعات بدنه، کابين و موتور گرند اسپرت از همان Z06 به عاريت گرفته شده بود. در همين سال، سيستم Launch کنترل براي تمامي نسخه‌هاي C6 معرفي شد که شتاب صفر تا صد زير 4 ثانيه را براي آن فراهم ساخت.

در سال 2011، خريداران Z06 و ZR1، با برنامه "تجربه ساخت موتور کوروت" از سوي شورلت، اين شانس را داشتند تا در ساخت موتور اتومبيلشان شراکت کنند. طبق اين برنامه، خريداران مي‌توانستند با پرداخت مبلغي اضافي، به تأسيسات ساخت موتور کوروت در ميشيگان بروند و در ساخت موتور 8 سيلندر کوروتشان همکاري کنند.

 نسل هفتم (2014 )

به گزارش نشريه موتور ترند، مهندسين شورلت از سال 2007، مشغول کار بر روي C7 بوده‌اند. نسل جديد کوروت در تاريخ 13 ژآنويه 2013 رونمايي شد و در اصل قرار بود که در سال 2011 معرفي شود اما تحويل به مشتري در پاييز امسال آغاز خواهد شد. آرايش موتور وسط و موتور عقب براي کوروت جديد در نظر گرفته شده بود اما آرايش سنتي موتور جلو و محور عقب به دليل کاهش هزينه توليد و کوچکتر بودن موتور، ترجيح داده شد.

کوروت C7، با موتور جديد بلوک کوچک 8 سيلندر Gen V شورلت عرضه مي‌شود. اين موتور 2/6 ليتري  مي تواند 450 اسب بخار توليد کند که  از تزريق مستقيم استفاده مي کند. گشتاور آن نيز  از 610 نيوتن متر تجاوز مي کند. 

شورلت، کابين کوروت C7 را نيز به گونه‌اي دگرگون کرده است تا به گفته خودش با پورشه و ب.ام.و قابل مقايسه باشد. مهمترين خبر در مورد C7 براي کوروت دوستان، بازگشت نام استينگ رِي است که آخرين بار در سال 1976 از آن استفاده شد. که حتي لوگو زيباي استينگ رِي را در کناره‌هاي بدنه مي‌توان مشاهده کرد.

کوروت C7 از کاپوت فيبرکربن و سقف صلب يک تکه جداشونده بهره مي‌برد. دريچه‌هاي هوا، درها و يک چهارم انتهايي بدنه از کامپوزيت ساخته مي‌شوند. پنل کف بدنه از "کربن – نانو" ساخته شده است و از فريم آلومينيومي هيدروفرم شده بهره مي‌برد که باعث شده تا چرخ‌ها در راستاي طول و عرضي به ميزان يک اينچ از يکديگر فاصله بگيرند. علي‌رغم استفاده گسترده از آلومينيوم، کامپوزيت و مواد سبک، وزن کلي بدنه با نسل پيشين برابري مي‌کند.