یک شرکت نوپا در کالیفرنیا، آمریکا، اخیرا فناوری باتری را معرفی کرده که می تواند میزان انرژی تجدیدپذیری که مورد استفاده قرار می دهیم را افزایش دهد. این فناوری بر اساس موادی ارزان شکل گرفته و در حقیقت، شرکت انروالت روشی برای تولید باتری از این مواد را یافته که طول عمر آن می تواند چند دهه باشد.
این فناوری در قالب یک باتری بزرگ که توانایی ذخیره یک مگاوات برق - میزان کافی برای روشن کردن 10 هزار لامپ 100 وات به مدت یک ساعت - شکل گرفته است. باتری های انروالت برای ذخیره مقادیر زیادی انرژی مانند چندین ساعت نیروی تولیدی از مزارع بادی و یا نیروگاه خورشیدی مناسب هستند. بر همین اساس، آنها می توانند یکی از بزرگترین موانع در مسیر گسترش منابع انرژی تجدیدپذیر که ناتوانی در ذخیره انرژی و استفاده از آن هنگامی که منابع تجدیدپذیر قادر به تولید انرژی نیستند را برطرف کنند.
فناوری جدید نوعی از باتری جریانی است. در باتری های جریانی مواد ذخیرکننده انرژی به شکل مایع هستند. این مواد در مخازن بزرگ ذخیره می شوند تا در زمان نیاز از آنها استفاده شود. سپس از طریق وسیله ای نسبتا کوچک پمپ می شوند که در آن تعامل داشته و برق تولید می کنند. ساختن مخازن بزرگتر نسبتا کم هزینه بوده و از این رو اگر ذخیره انرژی بیشتر مورد نیاز باشد از نظر اقتصادی نیز به صرفه خواهد بود. این به معنای آن است که باتری ها مناسب ذخیره برق برای ساعت ها و یا روزها بوده و نیازی به تحویل فوری آن نیست.
باتری تولیدی انروالت از آب، کروم، و آهن - مواد ایمن و ارزان که از دهه 1970 در باتری های استفاده می شوند - سود می برد. اما واکنش های شیمیایی ناخواسته مانند انتشار هیدروژن آنها را تحت تاثیر قرار داده و مقدار انرژی که می توانند ذخیره کنند را کاهش می دهد. با اثبات این مساله که واکنش های ناخواسته برگشت پذیر هستند، پژووهشگران انروالت مشکلات را با شیمی آهن-کروم برطرف کرده اند. به گفته این شرکت، مواد ذخیره کننده انرژی می توانند برای بیش از 20 سال دوام بیاورند.
انروالت به این نکته اشاره داشته زمانی که باتری ها به صورت تجاری حتی در اندازه ای بزرگتر از مدل فعلی تولید شوند، هزینه آنها یک پنجم باتری های جریانی اکسایشی-کاهشی وانادیوم خواهد بود.
با این وجود، شرایط بازار برای باتری هایی که به منظور ذخیره چندین ساعت برق طراحی شده اند، همچنان نامشخص است. در همین راستا ترکیبی از پیش بینی های پیشرفته آب و هوایی، نیروگاه های سوخت های فسیلی با انتشار کربن کنترل شده، شبکه های حمل و نقل بهتر و کنترل های هوشمندانه برای انرژی های بادی و خورشیدی می تواند نیاز ما به آنها را با تاخیر مواجه سازد.