سلام به همه دوستان علاقمند به شرکت در کنکور هنر
من گلشن اسکندری هستم رتبه 5 کنکور هنر،دانشجوی سینما دانشگاه هنر تهران
متن زیر خلاصه نکات مبحث سبک های هنری می باشد.
نمایش در چین
درام چینی تنها پس از سلطه سلطه مغولها برچین در سده سیزدهم به شکوفایی خود رسید.مغولها سلسله یوان را تاسیس کردند(مارکو پولو در این دوران به چین سفر کرد،و اروپائیان را با شگفتیهای این سرزمین آشنا ساخت).مورخان معتقدند که علت پیشرفت ادبیات چینی در دوران یوان است که روشنفکران چینی از کارهای دولتی معاف شدند.درام چینی در مدتی کمتر از یک سده به اوج شکوفایی رسید.درام نویسان دوره یوان داستانهای خود را از تاریخ،افسانه، و داستانهای قدیمی،حماسه ها و حوادث معاصر خود اخذ می کردند.شخصیتهای نمایشی در این آثار از میان همه ی قشرها و طبقات انتخاب می شدند،و نقش های مهم از آن امپراطوران،دانشمندان،مقامات رسمی دولتی،شورشیان،دختران یا معشوقگان و همسران بود.این نمایشنامه ها عشق به و وفاداری به خانواده،دوستان،صداقت و سرسپردگی به کار و وظیفه را تبلیغ می کردند.در سراسر حکومت سلسله یوان بهترین درام نویسان در شمال چین به ویژه پکن می زیستند،ودر آنجا شیوه ای را متحول کردند که سبک "شمالی" خوانده میشود.در این سبک هر نمایشنامه از چهار بخش یا پرده تشکیل می شد،و جمعا ده تا بیست آریا داشت،که همه توسط شخصیتهای اصلی نمایش خوانده میشد.شخصیتهای دیگر نمایش فقط حرف می زدند،یا گفتار خود را تحریر میکردند.از بهترین درام نویسان این دوره "کوان هان-چینگ" نام داردکه به پدر درام چینی مشهور است.مشهورترین درام هان چینگ تراژدی بومی به نام "بی عدالتی هایی که در حق خانم توو شد" است که از یک داستان واقعی جنایی گرفته شده است.این نمایشنامه درباره آلام،شجاعتها و فضایل یک بیوه بیگناه است که متهم به قتل خواستگارش میشود.خانم تووه تجسم زنان پرهیزگار چینی بود.
یکی از محبوبترین درام های دوره یوان داستان عاشقانه ی "تالار غربی" نوشته وانگ شی-فو است.این نمایشنامه درمیان درام های سبک شمالی منحصر به فرد است و دارای بیست پرده است.یکی دیگر از مشهورترین نمایشنامه های این دوره "یتیمی در خانه چائو" نام داردکه توسط چون-هسینانگ نوشته شده.نمایشنامه درباره ی کودکی است که از قربانی شدن نجات می یابد،بزرگ میشود و انتقام قتل عام خانواده اش را از یک صاحب منصب بد ذات میگیرد.این نخستین نمایشنامه چینی است که در غرب شهرت فراوانی به دست آورد،زیرا "ولتر" نمایشنامه ای به نام "یتیم چینی" براساس آن نوشت.نمایشنامه دیگری که در غرب مشهورتر از یتمی در خانه چائو است، "داستان دایره گچی" نام دارد و نویسنده آن لی چین فو است.این نمایشنامه داستان دو زن است که هر دو خود را مادر یک کودک میدانند،و قصد تصاحب ارثیه ی کودک را دارند.این نمایشنامه الهام بخش ه.ا. کلابوند برای نوشتن دایره گچی، و برتولت برشت برای نوشتن "دایره گچی قفقازی" بوده است.
مکتب دیگری که پیش از میانه سده چهاردهم در درام چینی ظهور کرد"مکتب جنوبی" است، زیرا در این مناطق مکتب شمالی فهمیده نمیشد و رواجی نداشت.از درام های دوره یوان در مکتب جنوبی "آواز عود" نام دارد.
سلسه مینگ در چین پس از راندن مغولها و استقرار حکومت خود چندان تحت تاثیر نمایشنامه آواز عود قرار گرفته بود که مدام تقاضای تجدید اجرای آن را داشت.یک نمایش جنوبی می تواند بیش از پنجاه پرده باشد و هر پرده نام مستقلی داشته باشد.در این سبک هر یک از شخصیتها می تواند آواز بخواند،و در آن تک خوانی،سرود خوانی،زوج خوانی، و حتی همسرایی وجود دارد.موسیقی این نمایش از یک دستگاه پنج پرده ای تشکیل شده است.ساز اصلی این موسیقی فلوتی از نی(تی تسو) است که نوایی احساساتی و کند دارد. "سبک جنوبی" در درام چینی تا حد زیادی ادامه دهنده سنت نمایشنامه ی آواز عود است.بهترین درام نویس دوران مینگ "تانگ هسین-تسو" است.
اپرای پکن
مهمترین شکل تئاتری در چین محسوب میشود،اپرای پکن از میانه سده نوزدهم شکل گرفت.اپرای پکن بیشتر یک شکل تئاتری بود تا ادبی؛ و تاکید آن بر قراردادهای دقیقا تدوین یافته ی بازیگری،رقص و آواز بود و اعتنایی چندان به متن نداشت.در اپرای پکن به جای ارائه ی یک نمایش متمرکز معمولا یک سلسله قطعات کوتاه، که بسیاری از آنها پرده ها یا قسمتهایی از یک اثر بزرگ بودند،با حرکات و نمایشنامه هایآکروباتیک در هم آمیخته می شدند.بین آنها تنفس وقفه ای وجود ندارد و صحنه های گوناگون آنها چنان تنظیم میشوند تا بهترین بازیگر در قطعه ی نهایی ظاهر شود.
نمایشهای اپرای پکن معمولا به دو دسته اصلی تقسیم میشوند : نمایشهای شهری (درباره مسائل محلی و اجتماعی)، و نمایشهای نظامی (ماجراهای جنگجویان و دسته های نظامی)، و این دو غالبا در هم ادغام میشوند.همه این اپراها پایان خوش دارند.به ندرت متن یک اثر کاملا دنبال میشود زیرا هر بازیگر معتبری خود تغییراتی در متن میدهد.در اپرای پکن نمایشنامه تنها متن خلاصه ای است تا بتوان نمایشی را در آن جای داد، و تماشاگران به تاثیر کلی نمایش نظر دارند نه شنیدن یک متن ادبی.در برنامه اپرای پکن حتی نام نویسندگان ذکر نمی شود.ویژگی شاخص اپرای پکن قراردادهایی است که از دوران پیشین به ارث برده، و به صورت نظامی دقیق در آمده است.چون اپرای پکن با روش تئاتری غرب تفاوت فراوانی دارد.بسیاری از این تفاوتها مربوط به عناصرمعماری در اپرای پکن است.نخستین صحنه های اپرای پکن در ایوانهای معابد-یک صحن ساده با سقف های تزئیینی اجرا میشدند، و تاثیر این صحنها تا به امروز به جا مانده است.صحنه یک تئاتر چینی عبارت از یک سکوی(صحن) باز و چهار گوش بود، و ستونهایی لاک الکل شده سقف آن را نگه میداشت.این سادگی دکور تغییرات سریع صحنه را به آسانی میسر میسازد،تغییراتی که مدام با کلام، حرکت، و وسایل صحنه بیان میشوند.صحنه های گوناگون علاوه بر اینکه از طریق گفتار معین می شدند،بازیگران نیز با حرکات پانتومیم، مثل دور زدن، وارد اطاقی شدن، یا صعود از پله ها آنها را نشان می دهند.یک گردش به دور صحنه به معنای سفری دور و دراز است.میز و صندلی میتواند نماینده دادگاه، تالار ضیافت، یا صحنه های دیگر باشند.وجود سه پایه ای با بخور سوز بر روی میز نمایشگر یک قصر است.دو صندلی وقتی پشت به پشت هم قرار گیرند نشان دهنده یک دیوارند؛ اگر صندلی ها را پشت به انتهای میزی قرار دهند، معنای پل از آن مستفاد می شود.حمل چهار قطعه پارچه توسط بازیگری که در صحنه می دود، وزیدن باد را القا می کند.
نبض اپرای پکن در دست بازیگر است.بازیگر است که در صحنه ای خالی، با وسایلی ناچیز، همراه با دستیاران و نوازندگانی با لباسهای معمولی، لباس گرانقیمتی بر تن دارد و سخن می گوید، آواز میخواند، و بر طبق قراردادهایی خدشه ناپذیر حرکت می کند.نقش بازیگران به چهار تیپ کلی تقسیم میشود:
مرد (شنگ) شامل شخصیتهاییی چون رجال مملکتی،دانشمندان،صاحب منصبان و ...
زن (تان)←دارای شش تیپ فرعی است.
چهره ی رنگ آمیزی شده (چینگ)
تیپ کمدی یا دلقک (چو)←از واقعگراترین تیپ های اپرای پکن است.به زبان روزمره سخن می گوید،حق دارد بدیهه سازی بکند،لطیفه بگوید.
هر شخصیت مهمی، هنگام اولین ورود به صحنه، طبیعت و ویژگی خود را در قطعه ای نیمه گفتاری، نیمه آوازی شرح میدهد.لباس در تئاتر چین از اهمیت بسزایی برخوردار است. طرح لباسها نیز کاربردی نمادین دارد : طرح اژدها بر روی لباس نشانه امپراتور؛ ببر نشانه ی قدرت و نیروی مردانگی ؛ شکوفه های درخت آلو نشانه ی عمر دراز و جذابیت و زنانگی است.
چهره پردازی در نمایش چین(اپرای پکن) از نوع چهره پردازی اکسپرسیو (بیانگرا) یا گریم ماسک است همچون نمایش کاتاکالی در هند و نمایش کابوکی در ژاپن.رنگ در اپرای پکن همواره کاربردی نمادین دارد:
قرمز : نماد صداقت، وفاداری و شجاعت
سیاه : نشان عدالت، دیانت، جسارت، دوستی و ترکیب با رنگهای دیگر نشان خشونت است.
سفید : مکر، تزویر و ترس و هرچه بر میزان آن افزوده شود دلیل خیانت است.
زرشکی : اجانب و نظامیان ( سوال کنکور خارج 1400)
ارغوانی : آرامش و پشتکار
آبی : استقامت،تکبر و درنده خویی
زرد : فراست
خاکستری : سالمندان
قهوه ای : خودسری و لجاجت
سبز : خیانت و ترکیب با رنگهای دیگرنشان بی ثباتی است.
قرمز وسفید : پادشاه میمون ها
طلایی و نقره ای : نماد فرا زمینی و آسمانی
چهره های بسیار رنگین : خاص ماجراجویان مهربان و راهزنان شوخ
قرمز و بنفش و قهوه ای با ابروان سیاه : نشان شخصیت قهرمان داستان.
در درام چینی کدام عنصر در شخصیت پردازی اهمیت بیشتری دارد؟
1) صحنه آرایی 2) موسیقی 3) آواز 4) رنگ لباس
گزینه 4 صحیح است.
تحلیل سوال: در درام چینی رنگ لباس می تواند نشان دهنده ی شخصیت و یا حرفه ی شخصی باشد که لباس را به تن دارد.
کدام گزینه از اجزای جدایی ناپذیر تئاتر چین است؟
1) موسیقی 2) دکور و صحنه آرایی 3) متن نمایشی 4) دیالوگ
گزینه 1 صحیح است.
تحلیل سوال: موسیقی در نمایش چینی نه تنها فضای پس زمینه ی نمایش ره ایجاد می کند و با بسیاری از آوازها همراه است، بلکه زمان بندی نمایش را نیز تنظیم می کند و ضرب کل نمایش را نگه می دارد.
کدام گزینه درباره ی اپرای پکن درست نیست؟
1) طرح لباس ها و رنگ ها در اپرای پکن کاربردی نمادین دارد.
2) ویژگی شاخص اپرای پکن قراردادهایی است که از دوران پیشین به ارث برده است.
3) اپرای پکن برعکس نمایش های قبل خود، بیش تر یک شکل ادبی بود تا تئاتری.
4) نمایش های اپرای پکن به دو دسته ی اصلی شهری و نظامی تقسیم می شوند.
گزینه 3 صحیح است.
تحلیل سوال: اپرای پکن از میانه ی سده ی نوزدهم مهمترین شکل تئاتری در چین محسوب می شود. اپرای پکن برعکس نمایش های قبل خود، بیشتر یک شکل تئاتری بود تا ادبی و تاکید آن بر قراردادهای دقیقا تدوین بافته ی بازیگری و آواز بود و اعتنای چندانی به متن نداشت. در اپرای پکن بجای ارائه ی یک نمایش متمرکز معمولا یک سلسله قطعات کوتاه که بسیاری از آنها پرده ها یا قسمت های یک اثر بزرگ بودند با حرکات و نمایش های آکروباتیک در هم آمیخته می شد. بین آن ها معمولا وقفه وجود ندارد و صحنه های گوناگون چنان تنظیم می شوند که بهترین بازیگر در قطعه ی نهایی ظاهر شود.
تصویر زیر به کدام نمایش تعلق دارد؟
1) کابوکی 2) کاتاکالی 3) اپرای پکن 4) بونواکو
گزینه 3 صحیح است.
تحلیل سوال: تصویر داده شده، نمونه ای از رنگ آمیزی های چهره برای اپرای پکن را نشان می دهد.
برای رزرو مشاوره و رفع اشکال درسی با خانم گلشن اسکندری بر روی لینک زیر کلیک کنید یا با شماره تماس ۰۲۱۶۴۶۳ داخلی ۱۱۷۴ (خانم حیدریان ) تماس بگیرید .
