شخصیت های او بی‌قرار، از خودبیگانه و دشمن خویند ومحیط سردی پیرامون شخصیت های طبیعی فیلم ایجاد می‌کنند. درونمایه فیلم های او نیز همان مضمون همیشگی فقدان عواطف، اشکال در برقراری ارتباط وتلاش برای یافتن هویت شکل می‌دهد.
بسیاری از مضامین اصلی فیلم های او در خلال در خلال لانگ شات القا می‌شود لانگ شاتی که در آن ترکیب آدم ها و زمینه‌ی آن ها در جهت دلالت بر حالت های روحی وروانشناختی بغرنجی به کار می‌رود. شاید آنتونیونی بیش از هر کارگردان معاصر خود نسبت به دگرگونی های معنایی به اعتبار میزانسن حساس باشد.
فیلم های او ریتمی آهسته دارند و زمان مرده‌ی بسیاری بین رویداد ها وجود دارد. صحنه ها کمی زودتر از اکسیون شروع می‌شوند و قدری پس از آن ادامه پیدا می‌کنند. همچنین صحنه پردازی در عمق و برداشت بلند توأم با حرکت دوربین نشان داده می‌شود.
ویژگی های دیگر فیلم های او: درونگرایی، دراماتیزاسیون شخصیت های سطحی و فلج، روایت های مبتنی بر حذف و پایان باز، نشان دادن شخصیت های پشت به دوربین، پنهان کردن واکنش آدم ها و ترکیب بندی های انتزاعی. (تکنیک های سبکی او یادآور تکنیک های سبکی رمان نو است)
فیلم های آنتونیونی ترسیم تصویری انتقادی از جامعه‌ای مرفه است که به تدریج در خود فرو می‌رود و به ازخودبیگانگی و خودپسندی می‌رسد.
سبک او از آثار ویسکونتی، رنوار و ولز تأثیر پذیرفت و بر تئو آنجلوپلوس، میکلوش یانچو و خوان باردم تأثیر گذاشت.