در گذشته های دور مردم ایران برای تامین آب کشاورزی، نان و ارتباط در مسیرهای سخت، سازه های ارزشمندی بنا کردند که حفظ آنها از تهدیدهای طبیعی و انسانی به عنوان یادگاران ایران باستان، ضروری است.
کارشناسان قنات را در زمره شاهکارهای معماری ایرانیان عهد هخامنشی می دانند تا با استفاده از آن بتوان آب کشاورزی را انتقال داد.
پژوهشگران تاریخی معتقدند شهرستان باشت بنا به شرایط ویژه خود از جمله عبور جاده ای کهن که تخت جمشید را به شوش متصل می کرددر عهد ایلامیان جزء شهرهای معروف ایران بود.
در ضلع شمال شرق شهرستان باشت در دامنه کوه کبکگان (کوگکون) و حدود 100 کیلومتر تا مرکز استان کهگیلویه و بویراحمد سلسله قنات های شاه حسن قرار دارد.
این قنات ها دارای 20 حلقه چاه به طول 200 متر و متعلق به دوران هخامنشی است.
از دیگر قنات های منطقه می توان به قنات های کی ولی ، سید الشهداء ، سرآبیز ، سعادت آباد و منصورآباد نام برد.
مردم روزگاران کهن که برای آرد کردن گندم مشکلات فراوانی داشتند و آسیاب های دستی را برای این امر اختراع کردند.
بسیاری از این آسیاب ها تا اوایل دوره پهلوی دوم فعال بوده و نیاز مردم برای تامین آرد را برطرف می کرد اما با ساخت کارخانه آرد این آسیاب ها جایگاه اولیه خود را از دست دادند.
از مهمترین آسیاب های این شهرستان که هم اکنون بقایایی از آن موجود است می توان به آسیاب های رود ورنه ، تنگ انارستان ، گنجگان ، سعادت آباد ، منصورآباد، سرآبیز ، کته ، تل مویزی ، شوش ، بوستان ، ده بزرگ ، سرتنگ بیدک و سرحد پیچاب که بیشتر در حاشیه رودخانه ها ، چشمه ها و قنات های پرآب احداث شده است، نام برد.
پل بریم یادگاری از دوره هخامنشی در هشت کیلومتری شرق شهرستان باشت، جنب روستای چم بلبل از مهمترین جاذبه های تاریخی این منطقه است.
این پل به صورت طاق های کمانی به هم پیوسته است که در گذشته های دور محل عبور تجارت و مبادله فرهنگ مردمان دور و نزدیک بوده است.
اثر تاریخی دوگور دوپا با جلوه ای زیبا در ورودی شهر باشت برفراز تپه ای به عنوان نماد قدمت تاریخی این منطقه همواره با استقبال گردشگران مواجه است.
بناهای تاریخی نشانگر هویت ملی ماست که باید برای حفاظت از آنها کوشش کنیم.