باور بسياري بر اين بوده که آن نيمه کره ماه که از زمين ديده نمي شود هميشه تاريک است. حتي گروه موسيقي «پينک فلويد» در يکي از ترانه هاي خود به آن اشاره مي کند. نکته در اين است که همواره آن نيمه ماه را مي بينيم که به کره زمين نزديکتر است.
براي درک اين موضوع بايد رابطه زمين و ماه را بررسي کرد و همينطور نيروهايي که هر چند با سرعتي بسيار اندک ولي بدون ترديد و توقف کره ماه را از سياره ما دور مي کنند.
وب سايت علمي « کانورزيشن » در گزارشي يادآوري مي کند که کره ماه همزمان با گردش در مدار زمين نيروي جاذبه اي توليد مي کند که مي توان تاثير آن را به عنوان مثال روي جزر و مد درياها ديد. خورشيد نيز به خاطر نيروي جاذبه خود چنين تاثيري روي سطح کره زمين دارد. ولي نيروي جاذبه ماه قوي تر است.
اين دو نيروي جاذبه متناسب با اينکه موقعيت زمين در چه وضعيتي باشد گاه يکديگر را خنثي مي کنند. ولي گاه اين دو نيروي جاذبه به يکديگر افزوده مي شوند، مثلا در موقعي که ماه کامل را مي بينيم.
اما گذشته از جزر و مد روزانه آب اقيانوس ها تاثير نيروي جاذبه ماه بر روي کره زمين را مي توان در پديده جالب و ديگري نيز مشاهده کرد و آن کند کردن تدريجي سرعت گردش زمين به دور خودش است. مي دانيم که گردش زمين به دور محور خودش يک روز طول مي کشد اما گردش دوراني کره ماهه تقريبا يک ماه طول مي کشد.
بنابراين حرکت امواج نيروي جاذبه ماه که به زمين مي رسند از حرکت دوراني خود کره زمين کندتر است. کره زمين و ماه هر کدام با توجه به نحوه گردش دوراني خود سعي مي کنند اين نيرو را کنترل و خنثي کنند.
تحت تاثير اين تقابل انرژي بين دو سياره از سرعت گردش زمين کاسته مي شود ولي در مقابل اين انرژي به کره ماه منتقل شده و در نتيجه بر سرعت گردش آن به دور محورش مي افزايد. به همين خاطر کره ماه به مرور از زمين دور مي شود.
ضريب و يا سرعت دور شدن کره ماه از زمين بسيار ناچيز است ولي در حدي است که توسط سرنشينان فضاپيماي آپولو محاسبه شد. در حال حاضر کره ماه هر سال حدود ۲۲ ميليمتر از زمين دور مي شود که تحت تاثير آن هر شبانه روز روي کره زمين حدود ۲۳ ميليونيوم ثانيه طولاني تر مي شود.
هر چند که اين ميزان تغيير چندان بزرگ به نظر نمي رسد ولي مي توان از آن نتيجه گرفت که در گذشته هاي دور کره ماه به زمين نزديکتر بوده و در عين حال کره زمين با سرعتي بيشتر از امروز به دور محور خود مي چرخيده است.
همين تکامل و تحول تدريجي در موقعيت اين دو سياره و سرعت گردش آنها به دور خود باعث شده است که امروزه فقط يک نيمه کره ماه هميشه به سمت زمين باشد. با توجه به وزن و حجم بزرگتر کره زمين امواج جاذبه اي که از سوي زمين به کره ماه منتقل مي شوند بسيار نيرومند تر از نيروي جاذبه اي است که از ماه به کره زمين مي رسد.
همين قدرت نيروي جاذبه زمين باعث شده که به مرور کره ماه در موقعيتي قرار بگيرد که دقيقا همزمان با يک گردش کامل به دور کره زمين به دور محور خود بچرخد.
همزمان با دور شدن ماه از کره زمين مدت زمان چرخش آن به دور محور خودش افزايش خواهد يافت ولي نيروي جاذبه کره زمين سرعت گردش آن سياره بر محور خودش را کندتر خواهد کرد و بنابراين ما هميشه يک روي ماه را خواهيم ديد.