به دليل خاستگاه اين باشگاه، از تلفظ انگليسي نام شهر ميلان، به جاي تلفظ ايتاليايي اين شهر(ميلانو) در نام اين باشگاه استفاده شده‌است. آث ميلان اولين عنوان قهرماني خود در جام قهرماني ايتاليا را در سال ۱۹۰۱ بدست آورد.
در سال ۱۹۰۸، باشگاه آث ميلان ايجاد شکاف در خود را به دليل اختلافات داخلي در موضوع امضاي قرارداد با بازيکنان خارجي تجربه کرد، که اين موضوع باعث تشکيل باشگاه ديگري در شهر ميلان به نام اينتر ميلان شد. ميلان با به دست آوردن مقام قهرماني در جام باشگاه‌هاي اروپا با پيروزي بر تيم بنفيکا پرتغال در مرحله پاياني سال ۱۹۶۳، مقبوليت جهاني خود را ضمانت کرد. آنها همچنين با تکرار قهرماني در سال ۱۹۶۹، موفق به کسب عنوان قهرماني در جام بين قاره‌اي (جام باشگاه‌هاي جهان امروزي) در همين سال شد.
به دنبال استعفاي جياني ريورا، ميلان دوران افت را هم تجربه کرد. دوراني که ماجراي توتونرو يا همان شرط بندي و پرداخت رشوه از سوي باشگاه براي تغيير نتيجه مسابقات در سال ۱۹۸۰ و مجازات حضور در سري ب را براي ميلان در پي داشت. آنها بعد از آن سريعاً خود را به سري آ رساندند ولي در فصل ۸۱-۸۲ با قرارگيري در منطقه خطر سري آ، مجدداً به سري ب بازگشتند. در سال ۱۹۸۶، سيلويو برلوسکوني، اين باشگاه را خريداري کرد و با به خدمت گرفتن آريگو ساکي (۱۹۸۷) به عنوان سرمربي و بازيکناني همچون مارکو فان باستن، رود گوليت و فرانک ريکارد دوران شکوفايي مجدد اين باشگاه آغاز شد. آريگو ساکي در اولين دوره مربيگري خود در ميلان (۱۹۹۱-۱۹۸۷) موفق به کسب ۸ عنوان قهرماني شد (يک قهرماني سري آ، يک قهرماني سوپر جام ايتاليا، ۲ قهرماني ليگ قهرمانان اروپا، ۲ قهرماني سوپر جام اروپا و ۲ قهرماني جام کنفدراسيون ها). وي در اين دوره يک نايب قهرماني در سري آ و يک نايب قهرماني در کوپا ايتاليا را نيز در کارنامهٔ خود دارد.در سال ۱۹۹۲ ميلان اسکودتوي سري آ را بدون حتي يک شکست به دست آورد. اين مهم را تاکنون هيچ تيم ديگري در سري آ به غير از يوونتوس (۲۰۱۲-۲۰۱۱) تکرار نکرده است.
در فصل ۰۵-۲۰۰۶ در پي تخلفات مربوط به تعيين داوران مسابقات سري آ، کمتيه انضباطي رأي به کسر ۱۵ امتياز در شروع فصل ۰۷-۲۰۰۶ و عدم حضور اين تيم در ليگ قهرمانان اروپا را صادر کرد که اين حکم بعداً به کاهش هشت امتياز و حضور در ليگ قهرمانان اروپا، کاهش پيدا کرد.
ميلان در اولين دهه‌ي قرن يکي از قدرتمندترين باشگاه‌هاي اروپا و جهان بود. در فاصله‌ي سال‌هاي ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ سه بار به فينال اروپا راه يافت.
سال ۲۰۰۳ در يک فينال تمام ايتاليايي موفق شد رقيب ديرينه‌ي خود يوونتوس را در ضربات پنالتي شکست داده و براي ششمين بار قهرمان جام باشگاه‌هاي اروپا شود.
سال ۲۰۰۴ در ديدار رفت از مرحله‌ي يک چهارم نهايي دپورتيوو لاکرونياي اسپانيا را در خانه با نتيجه‌ي ۴ بر ۱ شکست داد و در شرايطي که همگان تصور مي‌کردند که کار تيم اسپانيايي تمام شده در ديدار برگشت با نتيجه‌ي ۴ بر ۰ شکست خورد و از راهيابي به مرحله‌ي نيمه نهايي بازماند.
فينال ۲۰۰۵ جام باشگاه‌هاي اروپا هيچگاه از خاطر هوادارن ميلان و ليورپول محو نخواهد شد. در اين فينال دراماتيک ابتدا ميلان با گل زود هنگام کاپيتان افسانه‌اي خود پائولو مالديني از حريف انگليسي پيش افتاد. در ادامه هرنان کرسپوي آرژانتيني دو گل ديگر به ثمر رساند تا نيمه‌ي نخست با نتيجه‌ي قاطع ۳ بر ۰ به سود ميلان به پايان برسد. امّا در نيمه‌ي دوم ورق برگشت و ليورپول موفق شد در مدت زمان ۶ دقيقه نتيجه را به تساوي بکشاند.استيون جرارد، ولاديمير اسميچر و ژابي آلونسو سه گل پياپي به ثمر رساندند تا نهايتاً بازي در پايان ۱۲۰ دقيقه تلاش دو تيم گل ديگري نداشته باشد و ضربات پنالتي قهرمان اروپا را مشخص نمايد. ليورپول ۳ بر ۲ در ضربات پنالتي به پيروزي رسيد.
نيمه‌نهايي ۲۰۰۶ محل برخورد دو غول اروپا يعني ميلان و بارسلونا بود. تک گل لودويک ژولي کافي بود تا بارسا در مجموع دو ديدار با نتيجه‌ي ۱ بر ۰ پيروز شود و به فينال برسد.
سال ۲۰۰۷ يکي از بهترين فصول ميلان در قرن جديد بود. باشگاه ايتاليايي در شرايطي به نيمه نهايي راه يافته بود که سه تيم ديگر اين مرحله تماماً انگليسي بودند. در بازي رفت از دور نيمه نهايي منچستر يونايتد موفق شد در ورزشگاه الدترافورد ميلان را با نتيجه‌ي ۳ بر ۲ شکست دهد. اما اين پايان راه نبود و در شب درخشش کاکا ميلان بازي برگشت را با نتيجه‌ي ۳ بر ۰ به سود خود به پايان برد و ضمن جلوگيري از فينال تمام انگليسي زمينه‌ي انتقام گيري از ليورپول را مهيا کرد. ورزشگاه المپيک آتن محل برگذاري فينال تکراري ميلان و ليورپول بود. دو گل از فيليپو اينزاگي در مقابل تک گل ديرهنگام درک کويت کافي بود تا ميلان ضمن گرفتن انتقام دو سال قبل، براي هفتمين بار قهرمان اروپا شود. در پايان اين سال کاکا موفق شد توپ طلاي اروپا و جهان را از آن خود کند.
مالک کنوني باشگاه آث ميلان سيلويو برلوسکوني است که به دليل مشغله هاي فراوان، آدريانو گالياني را به سمت مديريت اجرايي و نايب رپيس باشگاه برگزيده است. سرمربي کنوني ميلان، ماسيميليانو آلگري است.
پائولو مالديني يکي از محبوبترين و معروفترين بازيکنان سه دهه‌ي اخير ميلان فرزند چزاره مالديني (بازيکن و سرمربي سابق ميلان) مي‌باشد. وي در پايان فصل ۰۹-۲۰۰۸ پس از ۲۴ سال حضور افتخارآميز در اين تيم از فوتبال خداحافظي کرد.
سن سيرو (يا جوزپه مه آتزا) ورزشگاه تيم‌هاي آث ميلان و اينتر ميلان است. سن‌سيرو بزرگترين ورزشگاه ايتاليا و يکي از بزرگترين ورزشگاه هاي اروپاست. در سال ۱۹۲۵ شهرداري ميلان شروع ساخت اين ورزشگاه را آغاز کرد و کار ساخت آن يک سال به طول انجاميد. گنجايش ابتدايي اين ورزشگاه ۷۰ هزار نفر بود و سن سيرو نام داشت. تيم‌هاي اينتر ميلان و آث ميلان از همان ابتدا اجاره نشين اين ورزشگاه بودند و بازيهاي خود را در آنجا برگزار مي‌کردند. در سال ۱۹۷۲ برترين گلزن تاريخ باشگاه اينتر ميلان يعني جوزپه مه آتزا درگذشت. شهرداري ميلان براي تجليل از اين ستاره ورزشگاه سن سيرو را به ورزشگاه جوزپه مه آتزا تغيير نام داد. در سال ۱۹۸۹ اين ورزشگاه براي نوسازي مدت کوتاهي تعطيل شد و پس از بازگشايي ظرفيت آن به ۸۰.۰۷۴ نفر رسيد. بسياري از بازيهاي تيم ملي ايتاليا در همين ورزشگاه برگزار مي‌شود. يوفا به تمامي ورزشگاه‌هاي اروپا بر اساس کيفيت آنها امتياز مي‌دهد. ورزشگاه جوزپه مه آتزا نمره ۵ از ۵ را دريافت کرده است.
کارلو آنچلوتي، فابيو کاپلو، رود گوليت، وينستون بوگارد، روبرتو دونادوني، فيليپو گالي، چزاره مالديني، مارکو فان باستن، فرانکو بارزي، جوواني تراپاتوني، ژان-پير پاپن، فرانک ريکارد، ديميتريو آلبرتيني، فرناندو ردوندو، روبرتو آيالا، ياپ استام، مارسل دسايي، روبرتو باجو، ژرژ وه‌آ، روبرتو آيالا، اليور بيرهوف، فرانچسکو تولدو، آندري شوچنکو، کافو، الساندرو کاستاکورتا، ادگار داويدس، پاتريک ويرا، هرنان کرسپو، کريستين ويري، رونالدو، پاتريک کلايورت، جيواني البر، کارلو کوديچيني، جنارو گاتوسو ، فيليپو اينزاگي، روي کاستا، پائولو مالديني، کلارنس سيدورف، ريوالدو، رونالدينيو، ديويد بکهام، الساندرو نستا، کاکا، مارک ون بومل، آندره‌آ پيرلو، کاخا کالادزه، زلاتان ابراهيموويچ، روبينيو، ماسيمو آمبروزيني، کريستين آبياتي، نايجل دي يانگ، ماريو بالوتلي و ...
سري آ :
۱۸ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۰۱, ۱۹۰۶, ۱۹۰۷, ۱۹۵۰–۵۱, ۱۹۵۴–۵۵, ۱۹۵۶–۵۷, ۱۹۵۸–۵۹, ۱۹۶۱–۶۲, ۱۹۶۷–۶۸, ۱۹۷۸–۷۹, ۱۹۸۷–۸۸, ۱۹۹۱–۹۲, ۱۹۹۲–۹۳, ۱۹۹۳–۹۴, ۱۹۹۵–۹۶, ۱۹۹۸–۹۹, ۲۰۰۳–۰۴, ۲۰۱۰–۱۱
۱۷ بار نايب قهرماني سال هاي : ۱۹۰۲, ۱۹۱۰–۱۱, ۱۹۱۱–۱۲, ۱۹۴۷–۴۸, ۱۹۴۹–۵۰, ۱۹۵۱–۵۲, ۱۹۵۵–۵۶, ۱۹۶۰–۶۱, ۱۹۶۴–۶۵, ۱۹۶۸–۶۹, ۱۹۷۰–۷۱, ۱۹۷۱–۷۲, ۱۹۷۲–۷۳, ۱۹۸۹–۹۰, ۱۹۹۰–۹۱, ۲۰۰۴–۰۵, ۲۰۱۱–۱۲
جام حذفي ايتاليا :
۵ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۶۶–۶۷, ۱۹۷۱–۷۲, ۱۹۷۲–۷۳, ۱۹۷۶–۷۷, ۲۰۰۲–۰۳
۷ بار نايب قهرماني سال هاي : ۱۹۴۱–۴۲, ۱۹۶۷–۶۸, ۱۹۷۰–۷۱, ۱۹۷۴–۷۵, ۱۹۸۴–۸۵, ۱۹۸۹–۹۰, ۱۹۹۷–۹۸
سوپر جام ايتاليا :
۶ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۸۸, ۱۹۹۲, ۱۹۹۳, ۱۹۹۴, ۲۰۰۴, ۲۰۱۱
۳ بار نايب قهرماني سال هاي : ۱۹۹۶, ۱۹۹۹, ۲۰۰۳
جام باشگاه هاي اروپا :
۷ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۶۲–۶۳, ۱۹۶۸–۶۹, ۱۹۸۸–۸۹, ۱۹۸۹–۹۰, ۱۹۹۳–۹۴, ۲۰۰۲–۰۳, ۲۰۰۶–۰۷
۴ بار نايب قهرماني سال هاي : ۱۹۵۷–۵۸, ۱۹۹۲–۹۳, ۱۹۹۴–۹۵, ۲۰۰۴–۰۵
جام در جام اروپا :
۲ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۶۷–۶۸, ۱۹۷۲–۷۳
۱ بار نايب قهرماني سال : ۱۹۷۳–۷۴
سوپر جام اروپا :
۵ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۸۹, ۱۹۹۰, ۱۹۹۴, ۲۰۰۳, ۲۰۰۷
۲ بار نايب قهرماني سال : ۱۹۷۳, ۱۹۹۳
جام بين قاره‌اي :
۳ بار قهرماني در سال هاي : ۱۹۶۹, ۱۹۸۹, ۱۹۹۰
۴ بار نايب قهرماني سال : ۱۹۶۳, ۱۹۹۳, ۱۹۹۴, ۲۰۰۳
جام باشگاه‌هاي جهان :
۱ بار قهرماني در سال : ۲۰۰۷