خواص گل بهار نارنج
اين گل اگرچه در پخت مربا مورد استفاده قرار ميگيرد ولي براي مصرف دارويي، شکوفههاي بهارنارنج را صبح زود به حالت غنچه نشکفته ميچينند و سپس در محلي تاريک سريع خشک ميکنند تا تغيير رنگ ندهند.
از اشکال دارويي گل بهار نارنج روغن، دمکرده، عرق و اسانس است.
-مهمترين خاصيت دارويي بهارنارنج تاثير آن روي سيستم عصبي بدن است. بهارنارنج آرامشبخش و ضد هيجانات دستگاه عصبي است و سردردهاي عصبي و ميگرني را کاهش ميدهد.
-بهارنارنج در تقويت معده بسيار مؤثر است و تپش نامنظم قلب و اضطراب را از بين ميبرد.
- براي کنترل تشنجها و حمله قلبي هم ازآن استفاده مي شود.
- اگر مشکل کمخوابي يا بيخوابي داريد، حتما پيش از خواب، مقداري عرق بهار نارنج بنوشيد.
- عرق بهار نارنج:
آب حاصل از تقطير گلهاي بهار نارنج، عرق بهار نارنج ناميده مي شود که طبيعت گرم دارد و در آشپزي مورد استفاده قرارميگيرد. عرق بهار نارنج در صورتي که داراي غلظت مناسب بوده و آلودگيهاي ميکروبي و قارچي نداشته باشد براي تسکين شوکها و از بينبردن نفخ سودمند است. همچنين مقوي جسم و روح و اشتها آوري قوي است. آب مقطر بهار نارنج آرامکننده است. عرق بهار نارنج به مدت يک سال از تاريخ تهيه اثر درماني خود را حفظ ميکند.
-اسانس آن براي نرم کردن پوستهاي خشک و جلوگيري از شکنندگي مويرگها استفاده ميشود.
اسانس بهار نارنج و اسانس حاصل از تقطير برگها و شاخههاي جوان، در تهيه ادکلن مورد استفاده قرار ميگيرند و همچنين به عنوان ماده معطر در داروسازي مصرف ميشوند.
-روغن: روغن آن از تقطير گلهاي کاملا بازشده و تازه به دست ميآيد.
-دمکرده: براي آمادهسازي يک چاي دمکرده، يک قاشق دارو را به ۱۵۰ ميليليتر آب گرم اضافه کنيد، ۱۰ دقيقه صبر کنيد و سپس آن را صاف نماييد.
-نگهداري آن در ظروف دربسته و مقاوم به نور و دور از رطوبت صورت مي گيرد.
بهار نارنج همان شکوفه درخت نارنج است که در فصل بهار درخت را زينت مي دهد و در پاييز و زمستان، جاي خود را به ميوه نارنج ميدهد.گلهاي بهار نارنج به صورت منفرد و يا چندتايي در طول محور شاخهها قرار گرفتهاند. اين گلها، معطّر، ترد و شکننده هستند و واجد کاسهاي با ۵ لوب و جامي سفيد رنگ متشکل از ۵ گلبرگ هستند. گلبرگهاي ضخيم آن، زبانهايشکل، به رنگ سفيد متمايل به زرد است که بر روي آنها حفره هاي ترشحي اسانس را به روشني ميتوان مشاهده کرد.
درخت نارنج در نقاطي از ايران از جمله استانهاي گيلان، مازندران و فارس رويش دارد، اين درخت بومي مناطق استوايي آسيا از جمله هند و چين است و در مناطق گرم و نيمگرم به خوبي رشد ميکند، همچنين امروزه به طور وسيع در ديگر مناطق مثل مديترانه کشت ميشود.