به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ScienceDaily، در دوره دایناسورها، پلسیوسور یا پیش خزنده‌واران طول عمری 135 ساله داشتند. بدین ترتیب این خزندگان دریایی از معدود موجودات چهارپای آبی با عمری طولانی مدت محسوب می‌شدند. همچنین دارای گونه‌های بسیار متنوعی هم بودند.
پلسیوسورها، با چهار باله بزرگ، خرطومی کشیده و گردنی بسیار بلند، دارای شکل بدنی غیرمتعارفی هستند که در سایر مهره‌داران دریایی دیده نمی‌شود. «پلیوسورها» گونه خاصی از پلسیوسورها هستند؛ این گونه دارای یک جمجمه بزرگ به طول دو متر، دندان‌های غول‌آسا و آرواره‌هایی بسیار قوی است. این ویژگی‌ها آنها را تبدیل به بهترین شکارچیان اقیانوس در دوره دایناسورها می‌کند.
در یک مطالعه جدید، دانشمندان به بررسی فسیل یک پلیوسور غیرمعمولی از دوران کرتاسه (تقریبا 130 میلیون سال قبل) پرداختند این فسیل که در روسیه کشف شده است، در وضعیت مناسبی قرار دارد و به خوبی حفظ شده است.
در واقع این فسیل در پاییز سال 2002 توسط گلب اسپنیکی در ساحل رودخانه ولگا در نزدیکی شهر اولیانوفسک کشف شد. جمجمه گونه جدید 1/5 متر طول دارد که نشان‌دهنده جثه بزرگ جانور است؛ این جمجمه لقب «Luskhan itilensis» را گرفته که به معنی «روح حاکم بر رودخانه ولگا» است.
پوزه این گونه نازک و بلند است که شباهاتی به جانوران دریایی ماهی‌خوار مانند تمساح پوزه باریک گنگی یا بعضی از گونه‌های دلفین رودخانه‌ای را نشان می‌دهد.
ولنتین فیشر، سرپرست این مطالعه، می‌گوید: «این پوزه قابل توجه‌ترین ویژگی گونه جدید است و اینطور نشان می‌دهد که برخلاف آنچه که تا پیش از این گمان می‌کردیم، پلیوسورها دارای طیف وسیع‌تری از کنام بوم‌شناسی هستند».
با تجزیه و تحلیل دو مجموعه اطلاعاتی جدید و جامع که به توصیف آناتومی و ریخت-بوم‌شناسی پلسیوسورها می‌پردازند و استفاده از تکنولوژی‌های جدید، دانشمندان اعلام کردند در طی تکامل پلسیوسورها چندین همگرایی تکاملی (پدیده‌ای بیولوژیکی که در آن گونه‌های دور یک سرده تکامل می‌یابند و شبیه به یکدیگر می‌شوند چراکه از قوانین مشابهی پیروی می‌کنند؛ مانند وجود استراتژی تغذیه مشابه و انواع طعمه در یک اکوسیستم) رخ داده است؛ به ویژه پس از یک رویداد انقراض مهم که در اواخر دوره ژوراسیک یعنی 145 میلیون سال قبل رخ داده است.
یافته‌های جدید، پیامدهایی نوینی در انقراض نهایی پلیوسورها، که ده‌ها میلیون سال قبل از انفراض کلی دایناسورها صورت گرفت (البته به جز دودمان برخی از پرندگان)، به همراه داشت.
در واقع، نتایج مطالعه اخیر نشان می‌دهد که پلیوسورها، پس از انقراض ژوراسیک، قادر به بازگشت شدند اما مجددا گرفتار انقراض دیگری شدند که این بار به کلی آنها را از صفحه روزگار و دریاهای باستانی پاک کرد