دانشمندان به تازگی موفق به کشف فسیل‌هایی در اسکاتلند شدند که متعلق به حیوانات اولیه چهارپا با ستون فقرات هستند که روی زمین راه می‌رفتند.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از BBC، دانشمندان بر این باورند که فسیل‌های کشف‌شده در اسکاتلند متعلق به جانورانی شبیه مارمولک‌اند که در حدود 355 میلیون سال پیش زندگی می‌کردند که اجداد خزندگان امروزی، پرندگان و پستانداران از مرداب‌ها ظهور کردند.
این کشف دانشمندان شکاف 15 میلیون ساله را در ثبت فسیل‌ها پر می‌کند. پژوهشگران در این اکتشاف، پنج فسیل کامل و استخوان‌هایی را کشف کردند که هنوز مشغول دسته‌بندی آنها هستند. برخی از این فسیل‌ها شبیه به مارمولک یا سمندر هستند در حالی که برخی دیگر بزرگ‌ترند و قسمت‌های مختلف بدن آنها به کروکودیل شباهت دارند.
محققان دانشگاه کمبریج با این کشف، پرده از راز داستان تکامل حیات روی کره زمین را برداشتند. این فسیل‌ها بیانگر آن هستند که اولین جانورانی که برای خزیدن روی زمین ستون فقرات داشتند در سرزمینی زندگی می‌کردند که در حال حاضر در مرز اسکاتلند واقع شده است.
محققان بر این باورند که ممکن است فسیل‌های مشابهی در سایر نقاط دنیا وجود داشته باشند که هنوز کشف نشده‌اند. پژوهشگران موزه ملی اسکاتلند مشغول تحقیق روی این فسیل‌ها هستند و تاکنون گام بزرگی در تکامل حیات کره زمین برداشته‌اند.
بدون ظهور مهره‌دارانی که دارای ستون فقرات بودند، انسان‌ها، پرنده‌ها، کروکودیل‌ها، مارکولک‌ها، قورباغه‌ها و دایناسورها نیز هرگز روی کره زمین وجود نداشتند.
حدود 360 میلیون سال پیش بسیاری از انواع حیات شامل ماهی‌های نخستین به طور گسترده‌ای منقرض شدند. 15 میلیون سال بعد یا بیشتر که زمان مهمی برای تکامل پروانه چهارپا بود، شکافی در ثبت فسیل آن وجود دارد. این بدان معناست که محققان دانش کمی درباره جانورانی شبیه ماهی در اختیار دارند که رشد اندام‌ها روی بدن از آنها روی زمین حمایت می‌کنند. این فسیل‌های یافت‌شده متعلق به قدیمی‌ترین جانوران چهارپایی است که روی زمین راه می‌رفتند.
تنها مناطقی در دنیا هستند که چنین فسیل‌های مشابهی در این زمان وجود داشته است. یکی از این مناطق، «دومبارتون» واقع در اسکاتلند، در غرب «گلاسگو» است که محققان تنها یک فسیل را در زیر زمین کشف کرده‌اند. قسمت‌هایی از فسیل‌ها نیز در آمریکا و کانادا یافت شده‌اند.
محققان دانشگاه سوئد معتقدند که این فسیل‌ها، اساسا تصویر تکامل اولیه پروانه چهارپا را تغییر می‌دهند. همچنین پژوهشگران دانشگاه شیکاگو می‌گویند: «ما در ثبت اولیه این فسیل‌ها انتظار تنوع بیشتری را داشتیم». آنها معتقدند که دامنه انقراض بازماندگان در میان پروانه‌های چهارپای نخستین به مراتب بیشتر بوده است.
محققان دانشگاه Calgary بر این باور است که فسیل‌ها نشان می‌دهند که شکاف ظاهری در ثبت رکورد این فسیل به دلیل نبود آموزش کافی درباره فسیل‌ها و نیز به خاطر نبود مجموعه فسیل‌ها بوده است و کمبود اکسیژن موجود در جو علت نبود هیچ فسیلی نبوده است.