به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، این نانوکامپوزیت پلیمری در صنایع خودروسازی و هوافضا کاربرد دارد.
علوم و فناوری در قرن حاضر و در قرون آینده به‌طورقطع تأثیر زیادی از مواد جدید خواهد گرفت. آلیاژها و مواد حافظه‌دار یکی از این مواد نو هستند. مواد حافظه‌دار به گروهی از مواد اطلاق می‌شود که این توانایی را دارند که اگر آن‌ها را تا بالای دمای ویژه‌ای گرم کنیم، قادر به بازیابی شکل اولیه خود خواهند بود.
مواد حافظه‌دار اغلب از جنس فلز هستند و از آن‌ها به‌عنوان آلیاژهای حافظه‌دار یاد می‌شود. یکی از معایب آلیاژهای حافظه‌دار، وزن بالای آن‌هاست که محدودیت‌هایی را ایجاد می‌کند. از این رو تولید پلیمرهای حافظه‌دار می‌تواند از منظرهای مختلف حائز اهمیت باشد.
فرزانه معماریان با یادآوری نیاز روزافزون صنایع مختلف پلیمرها و به‌خصوص پلیمرهای هوشمند، از استحکام پایین این مواد به‌عنوان یکی از نقاط ضعف این مواد یاد کرد و گفت: این طرح با هدف رسیدن به ساختار بهینه‌ای از پلیمرهای حافظه‌دار دارای مقاومت مکانیکی بالا در برابر بارهای ضربه‌ای انجام شده است.
وی افزود: از این‌رو از ترکیب دو پلیمر پلی یورتان ترموپلاستیک و اکریلونیتریل بوتادین استایرن استفاده شده و جهت بهبود خواص مکانیکی و همچنین نسبت بازگشت و ثبات شکلی آن از نانولوله‌های کربنی استفاده شده است.