سلام، من زهرا استکی هستم رتبه 316 رشته انسانی منطقه 3.
فقط سال دوازدهم در آزمون های کانون شرکت کردم ولی همه آزمون ها را حضور داشتم. در سال دوازدهم غیبت نداشتم.
خواهرم قبلا آزمون ها را شرکت می کردند ایشون خیلی به من پیشنهاد می دادند که در آزمون های کانون شرکت کنم، همچنین چند نفر از دوستانم هم بودند که می گفتند حتما در آزمون های کانون شرکت کن.
وضعیت بینایی شما چگونه است؟
نابینای مطلق (کاملا نابینا) هستم.
خواهرتان چطور؟
ایشان مشکلی ندارند و سالم هستند و پرستاری می خوانند دانشگاه اصفهان.
رتبه خواهرتان چند شد؟
حدود 2500 .
و شما 316 شدید، درست است؟
بله
مهمترین نکته اش این نظم و انسجامی است که باعث می شود در برنامه ریزی شخص به وجود بیاید که حتی به من انگیزه می داد که به بودجه بندی آزمون ها برسم. این خودش سبب می شد برنامه ای که برای خودم می ریزم منسجم باشد.
فاصله دو هفته بین دو آزمون را چطوری برنامه ریزی می کردید؟
هفته اول درس هایی که جدید بود می خواندم و هفته دوم به مرور اختصاص می دادم.
می رسیدید هفته اول تمام کنید؟
بله اکثر اوقات می رسیدم اگر هم نمی رسیدم هفته دوم بین مرورهایم قرار می دادم.
تست هم می زدید؟
بله.
چطوری تست می زدید؟
با استفاده از فایل های صوتی.
شما هنگامی که آزمون می دادید بیشتر به فکر رتبه و تراز بودید یا سعی می کردید یادگیری خودتان را کامل کنید؟
هر دو ولی برای من به شخصه تراز و رتبه یک اهرم فشار بود.
بیشتر توضیح می دهید؟
یکی از عواملی که سبب می شد بیشتر تلاش کنم این بود که رتبه ام بالا بیاید و اصلا به همین دلیل است که آزمون انگیزه می دهد.
فکر می کردید رتبه شما چند شود؟
اگر خیلی خوب شود 900.
پس به زیر 1000 فکر می کردید.
به نظر شما شرایط کرونا، از لحاظ آموزشی، به داوطلبان نابینا بیشتر آسیب نزد؟
خیلی زیاد. اوایل که شبکه شاد را راه انداختند و اصلا برای نابینایان دسترس پذیر نیست به هیچ وجه و در آن زمان مدتی ما به این دلیل درگیر بودیم، البته مدرسه من با من خیلی خوب همراهی می کردند.
کدام مدرسه بودید؟
فرهنگ ناحیه 4 نمونه دولتی
در اصفهان؟
بله
در همین مراسم (جشن نخبگان) هم می بینیم که یک تعداد از بچه های نابینا توانسته اند خوب مقاومت کنند و نتایج خیلی خوبی به دست بیاورند. به نظر شما علتش چیست؟
من خودم به شخصه می گویم معلم های من خیلی خوب با من همراهی کردند. اوایل اگر هم چیزی در شاد ارسال می شد معلم های من جداگانه برای من در هر فضایی غیر از شاد ارسال می کردند.
مدرسه شما ویژه نابینایان بود یا عادی؟
من بعد از دبستان، تحصیلاتم را در مدارس عادی گذراندم، بین بیناها.
یکی اینکه امید داشته باشند. امید موضوع خیلی مهمی است، من خودم وقتی درس می خواندم و به من از این حرف ها می زدند می گفتم اینقدر به من شعار ندهید ولی واقعا همین است، اینکه آزمونت را خوب ندهی ولی باز هم ادامه بدهی، اینکه آنچه می خواهی به آن نرسی در یک بازه و باز هم ادامه بدهی نکته موثری است. نکته بعد اینکه پیوستگی خیلی مهم است.
ساعت مطالعه من در بیشترین حالت 7 یا 8 ساعت بود ولی هیچ روزی نبود که حتی نیم ساعت درس نخوانده باشم. این پیوستگی خیلی موثر است البته این برای همه یکسان است و بینا و نابینا نمی شناسد.
بیشترین کمکی که پدر و مادر و کل خانواده من انجام دادند حمایت روحی روانی بود یعنی اینکه کمکم کنند ناامید نشوم و روحیه ام را حفظ کنم و گرنه از لحاظ آموزشی و درس خواندن چون من خطم هم متفاوت بود با آن ها نمی توانستند خیلی کمک کنند. اگر مادرها الان در اول دبستان خیلی درگیر املای بچه هایشان هستند که تصحیح کنند مادر من می گفت من دیدم تو خیلی خوب از پس کارهایت برمی آیی دیگر کاری به کارت نداشتم. از لحاظ آموزشی مستقل بودم.
درس ها را برایتان نمی خواندند؟ کتاب برایتان نمی خواندند؟
تا دبستان که همه کتاب هایم به بریل بودند که هیچ مشکلی نداشتم. راهنمایی هم اگر کتاب کمک درسی نیاز بود صوتی می کردم چون سطح کتاب هایم بالاتر از آن بود که خانواده بخواهند برایم بخوانند.
به نظر من موفقیت فرق نمی کند نابینا باشی یا فلان مشکل را داشته باشی و به فلان موفقیت برسی یا هیچ مشکلی نداشته باشی شاید مسیر شما سخت تر باشد ولی یک سری ویژگی ها مشترک است برای همه، آن امتیازهایی که باید داشته باشی تا به آن جا برسی یکسان است. این مشکلات به این شکل فقط مسیر را سخت تر می کند اصل مسیر همان است و آن سختی هاست که خیلی مسیر را قشنگ تر می کند و این رتبه ای که الان به دست می آید برای فردی که فلان مشکل را داشته باشد شیرین تر است به خاطر این که سختی مسیر را پشت سر گذاشته است.
روز اول که رفتم ثبت نام مدرسه چون مدرسه ما نمونه دولتی بود و من آزمون ورودی داده بودم و قبول شده بودم وقتی برای ثبت نام رفتم مدیر به مادرم گفت مطمئن هستین دخترتان می تواند؟ سطح مدرسه ما خیلی بالاست و ممکن است خودش ضربه ببیند و سطح مدرسه را پایین بیاورد. مادرم آن روز حرف جالبی به ایشان زدند گفتند به شما قول می دهم سال نهم که زهرا دارد فارغ التحصیل می شود کل در و دیوار مدرسه پر باشد از اسم زهرا که واقعا هم همین طور شد سال نهم من کلی مقام در مشاعره آورده بودم، در موسیقی مقام آورده بودم، در آزمون های علمی که برگزار می شد اول تا دهم شده بودم.
مدیر شاید اوایل کمی نگران بود من سطح مدرسه شان را پایین بیاورم ولی از طرف بچه ها واقعا برخوردشان مثبت بود حتی بعضی جاها معلم اگر مطلبی را نمی توانست به من توضیح دهد دوستانم توضیح می دادند و رابطه خیلی خوبی داشتیم.
رتبه های بچه های مدرسه شما چند بود؟
سه چهار نفر در رنج 300 بودند سه نفر هم در رنج 500.
یعنی شما جزو بالاترین رتبه ها بودید؟
بله.
گفتگو: کاظم قلم چی
پیاده سازی متن: ناهید منجمی
برای مشاهده سایر گفتگو های کاظم قلم چی با رتبه های برتر 1401 کلیک کنید
